Lekker de baas spelen over jezelf!

Als kind speelde ik vaak de baas. Iedereen, of dat nu buurtkinderen, zusjes of poppen waren, moest naar mij luisteren. Ze luisterden ook vaak, gek genoeg. Dat zit kennelijk ingebakken in je karakter. Die houding heeft me niet altijd evenveel vrienden opgeleverd, wie wil er nu zo’n haantje de voorste als vriendin? Het was niet eens dat ik zo graag de baas wilde spelen, maar het was een natuurlijke houding om altijd als eerste een idee te opperen, mijn scheur open te trekken of al op pad was voordat de anderen hun jas aanhadden.

Daarom past het journalistieke vak ook goed bij me. Nieuwsgierig, eigenzinnig en actief. Toch merkte ik dat in vast dienstverband vaak tegen mijn haantjesgedrag aanliep. Het zorgde nogal eens voor fronsende wenkbrauwen en steken onder water. Wat was het toch dat niet klopte aan dit plaatje? Was het die werkgever? Nee, er was vast iets mis met mij….

Zoals iedere vrouw dat geweldig goed kan, ben ik lange tijd bezig geweest die snelle-jelle-kant van mij te onderzoeken. Ik kon toch ook iets relaxter overkomen, wat meer observerend, niet altijd maar overal induikend? Het leek mij geweldig als ik dat kon. Na wat spiritueel grasduinen en een coach die mij hierbij hielp (‘ga gewoon eens achterover zitten en houd je mond’), was ik vol goede moed. Ik zou het nu echt een vrouw worden met zo’n serene, rustige houding die glimlachend door het leven gaat. Niet meer meteen boven op die kast springen, geen caissières meer aanpakken als ze maar door bleven zaniken over zegels. Een oase van rust, dat was het plan. En wat zouden de kinderen daar ook zeldzaam relaxt van worden!!!

Het duurde even voordat ik mij realiseerde dat een beetje bijschaven goed is, maar je essentie kan en mag je niet verloochenen. Ik ben nu eenmaal een bezig, bazig bijtje. Ik hou ervan om de touwtjes en teugels in handen te hebben. Toen ik twee jaar geleden uit loondienst ging en voor mezelf begon, was ik vreselijk onzeker of ik het wel zou kunnen. Je eigen baas worden is hartstikke spannend. Maar wie kent jezelf nu het beste als jezelf. Wie weet het beste hoe je jezelf moet toespreken als je niet lekker in je vel zit. Dat ben jezelf. Daar kan geen coach tegenop. Daarom is mijn eigen toko de beste werkplek die ik ooit heb gehad. Ik werk waar ik wil, wanneer ik wil en met wie ik wil. Heerlijk.

Om mij heen zie ik steeds meer werkende moeders uit loondienst gaan en voor zichzelf beginnen. Variërend van webwinkels, regionale regeltantes, adviseurs, ontwerpers tot coaches. En allemaal omdat ze weer baas willen worden over zichzelf, hun leven en hun kinderen. Want dat is toch wel het allermooiste van deze nieuwe tijd van internet, netwerkorganisaties en goede kinderopvang. Wat wij nu kunnen doen, konden onze moeders letterlijk niet. Daarom stoor ik me er af en toe wel een beetje aan dat er zo vreselijk veel geklaagd wordt over al die kansen die vrouwen maar niet zouden grijpen en de plafonds waar we tegenaan lopen. Die zie ik ook, maar daarom is het juist zo geweldig dat die sterke vrouwen het heft in eigen hand nemen. Laat je niet bang maken door die negatieve verhalen. Voor mij is dit geen tijd van klagen, maar een tijd van oogsten. Pak jezelf bij de lurven en durf! Wij, zelfstandig werkende moeders, kunnen eindelijk doen wat we zelf willen. De baas spelen: over onszelf!