Door: Manon Albers

Neeeeee!!!!!!!!!!! gierde Beau.

Columns / 1 augustus 2017 / Manon Albers

Na vier keer vond ik het wel genoeg en pakte ik haar jasje. Leuk, even een paar uurtjes met Beau samen, de dochter van vriendin Annabel. Annabel moest werken en aangezien ik vrij had bood ik aan om Beau op te halen op de crèche, waar mijn dochter ook op heeft gezeten. Beau is net 3 jaar en een ontzettende wijsneus. Vind ik dan…

Die middag haalde ik haar dus op van de crèche en was ze met twee andere kinderen aan het spelen. Ze herkende mij direct, maar vond het ook raar dat ik daar ineens zomaar stond.

Nou Beau, pak je tasje en je beer maar.” zei de crèche juf.

Een beetje verlegen, maar toch vastbesloten om met mij mee te gaan, kwam ze met haar beer en een kleine roze tasje aan zetten.

‘Nou, dan pak ik je jas even, dat is vast deze,’ zei ik en pakte een jas in maat 42 van de kapstok. ‘Neeeeee!!!‘ gierde Beau. ‘Oh, wat dom van Manon, nou dan pakken we deze maar met die rode kraag.’‘Neeeeee!!!’ gierde Beau.

Na vier keer vond ik het wel genoeg en pakte ik haar jasje. Een beetje stoeien met de veiligheidsgespen van de buggy ( hoe zat dat ook al weer?)  Maar met een zakje Nacho’s zat ze even later veilig en tevreden in haar karretje. Beau babbelde honderduit en vond het allem aal reuze gezellig. De week daarvoor was ze nog  een nacht komen logeren en dat was ook reuze gezellig.

‘Hoe laat is ze wakker?’ had ik gevraagd aan Annabel. Half acht meestal. sms’te deze kort terug en liet zich nog eens goed volgooien met een glas wijn in de buurtkroeg.

De volgende ochtend om half zes uur zat ik met Beau op de bank naar een of andere tekenfilm te kijken.

Ze was om kwart over vijf wakker geworden en ondanks dat ze stil was en erg lief, lukte het mij ook niet meer om door te slapen. Om zes uur zaten we dus naast elkaar op de bank. Beau met een fles en ik met een kop thee en een hoofd dat nog niet klaar was om de wereld te aanschouwen.

Nu wandelden we in het Vondelpark. In het Vondelpark is altijd wel wat te zien; skaters, fietsers, blaffende honden, cruisende ho mo’s, fanatieke hardlopers. Zo’n hardloper passeerde ons ook zonder enige moeite. Oooh, riep Beau plotseling uit.
Mag niet! Meneer, mag niet in een onderbroek rennen! Lange broek aan! Geen blote benen, hij moet een broek aan.’
Ik stikte van het lachen en probeerde uit te leggen dat dat een sportbroek is, maar sommige dingen zijn nog wat lastig uit te leggen aan een ukkie van drie en bleef Beau maar volhouden dat dat niet kon! Eigenlijk wel heel geinig als je door de ogen van een driejarige kijkt dan ziet het er ook raar uit! Ja, als jij nu helem aal niet weet dat er ‘outfitregels’ voor hardlopers zijn. Je ziet iemand met een zeer korte sportbroek en blote benen, dan kan het zo zijn alsof een man in zijn onderbroek loopt. Zo ging ik dus denken en moest nog meer lachen.
Ondertussen waren de Dorito’s al lekker naar binnen gewerkt en likte ze haar gekruide vingertjes uitgebreid af. Een blaffende hond kwam kwispelend aanrennen en dat was wel een beetje eng maar toch vond ze het ook spannend. Ach, en zo liep ik met haar door het park richting Amstelveense weg en kwekte ze er op los en dacht ik; wat gaat het leven toch hard.
Nina al 15 en ik weet nog dat ik met een soort gelijke buggy elke dag een rondje Vondelpark maakte en de eendjes ging voeren. Ik weet ook dat ik het af en toe een vreselijk stompzinnig bestaan vond. Achter een buggy tuffen en alleen maar met luiers, flessen, maxi-cosies, consultatiemutsen en olvarit in de weer zijn. Om maar niet te spreken over Tinky Winky en Dipsie. Het treurigste peuterprogramma ooit. Maar ja, aan debiele en simpele programma’s wordt vaak het meeste geld verdient. “Piet Piraat!” roept Beau opeens. Ze had de DVD van Piet Piraat ( ook zoiets, ik herhaal Piet Pieee-raat!) bij ons laten liggen de laatste keer. Oh god, ja die heb ik op mijn Sex and the City box neergelegd. Piet ligt op Carrie en Samantha. Nou ja, dat is voor Piet leuker dan op zijn boot te liggen.

Zo zat de wandeling er weer bijna op en kwamen we aan in zuid, waar ik dus woon. Even de buggy in klappen en naar boven. De buggy inklappen? Help, hoe ging dat ook weer? Rechtsonder een klik, in het midden een klik, toch?

“Oh, oh.” zei Beau en schudde met haar blonde koppie. “Mama even doen!”

Wat een prachtrol hebben moeders toch in de ogen van die ukkies. Het zijn nog heldinnen (de eerstkomende jaren!)

 
 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *