AMSTERDAM Irene Nolten: ‘Van huis uit ben ik sociaal pedagoog. Al snel na mijn afstuderen kreeg ik twee dochters. Dit nam mij zo in beslag dat ik met mijn verworven kennis niet de arbeidsmarkt ben opgegaan. De vader speelde een niet noemenswaardige rol in de opvoeding en ik wilde niets liever dan bij de twee kleintjes zijn. Alles leek eigenlijk prima te gaan. /n /n
Maar zo kan je jezelf natuurlijk ook voor de gek houden. De zorg voor twee kleine hummeltjes is bijzonder intensief. Daar ook nog bij werken leek een bijna onmogelijke opgave. Achteraf zag ik pas dat ik onbewust een keuze had gemaakt voor het fulltime moederschap met de daarbij behorende gevolgen. Toen mijn jongste dochter vijf jaar was, kwam ik er alleen voor te staan. Tegelijkertijd kregen de beide kinderen een heel geregeld schoolleven en ontstond er voor mij meer vrije tijd. Dit resulteerde in een aantal baantjes onder schooltijd. Ik ging op zoek naar een balans tussen de kinderen en werk. Natuurlijk met de daarbij horende schuldgevoelens ten opzichte van de kinderen. Structurele, werkelijke ondersteuning ontbrak. Een moeder van een vriendinnetje ving de kinderen wel eens op. Maar daar bleef het bij. Na dit een aantal jaren zo te hebben gedaan viel mijn oog op de opleiding tot kindercounselor. Dit leek mij de mogelijkheid om aan mijn theoretische universitaire studie handen en voeten te geven. Je leert de praktijk kennen en op een objectieve manier te kijken naar opvoeden. Je leert je te verplaatsen in de belevingswereld van het kind. Dan merk je hoe deze verschilt van een volwassen visie, met alle inschattingsfouten van dien. Na afronding van deze studie heb ik het financiële risico dat het opzetten van een eigen praktijk met zich mee brengt, te groot geacht. Ik was én moeder én kostwinnaar. Op zoek dus naar wat meer zekerheid.’ Fysiek en emotioneel zwaar ‘Vrouwen met kleine kinderen hebben vaak weinig te kiezen. Althans, op het eerste gezicht. Het krijgen en opvoeden van kinderen is zó veelomvattend en zó intensief dat het hebben van een baan daarnaast ook bijna niet mogelijk lijkt. Het combineren van beiden is ook fysiek en emotioneel bijzonder zwaar. Zeker wanneer je dat alleen moet doen. Mijn eigen twee kinderen probeer ik dan ook op te voeden in het besef dat én het krijgen van kinderen én het hebben van werk/carriëre belangrijk kunnen zijn in het leven. Een persoonlijk vormgegeven balans daarin, is de kunst. Wanneer ik die balans zelf bewuster had gezocht en gevonden, dan was dat mijn kinderen ook ten goede gekomen. En moeder zijn én tegelijkertijd vorm blijven geven aan je eigen ambities. Het ‘jezelf helemaal wegcijferen’ leidt maar al te vaak tot ontevredenheid en een moedeloze gemoedstoestand die voor de kinderen ook niet goed is. In mijn jeugd waren de moeders thuis, met de thee. De maatschappelijke ontwikkelingen hebben er nu, zo’n 25 jaar later, toe geleid dat het heel gewoon is dat de vrouw blijft werken.’ Het grotere idee ‘De mogelijkheden tot het opvangen van de kinderen breiden zich dan ook steeds meer uit. De keus voor zowel het moederen als het werken wordt in praktisch zin steeds beter uitvoerbaar. Als Regionaal Regeltante in Amsterdam wil ik aan deze ontwikkelingen meewerken. Voor het hervinden van een balans tussen het moederschap en werk denk ik dat een organisatie als Regeltante van wezenlijk belang is. Ik hecht groot belang aan het grotere, emancipatoire idee. In mijn ogen gaat het niet alleen om praktische ondersteuning in de vorm van opvang. Ook vrouwen laten deelnemen aan een virtuele gemeenschappelijkheid waarin ideëen, problemen en oplossingen gedeeld worden in die zoektocht naar een goede balans. Deze ondersteuning in praktische maar zeker ook emotionele zin is van onschatbare waarde. Zelf denk ik op dit moment na over de vorm en inhoud van mijn bijdrage daaraan. Ideeën zijn daarbij van harte welkom. Wat de toekomst ook brengen mag, woorden als ondersteuning, begeleiding, ontplooiïng, voorlichting en balans spelen daarbij een richtinggevende rol.’ |
Geef een reactie