Door: Linda Woudstra

Baarmoedernijd en Zoogterreur

Nieuws / 1 februari 2007 / Linda Woudstra

Op 11 februari traden Heleen Mees en Beatrijs Smulders in de ring in het NCRV programma tegenpolen. Beiden zetten zich in voor de vrouwenzaak.






Beatrijs doet dit vanuit de overtuiging dat vrouwen deze wereld iets unieks te bieden hebben, namelijk het moederschap en dat ze het recht op de invulling van dat moederschap moeten veiligstellen. Heleen vindt ook dat de wereld blij moet zijn met vrouwen en dat de krachtige en prachtige exemplaren die er rondlopen meer moeten willen dan moeder zijn, omdat hen dit in de meeste gevallen tot de bedelstaf veroordeelt.

Nu is er net weer een rapport verschenen van het CBS dat Heleen gelijk lijkt te geven, met name in grote steden is onder alleenstaande vrouwen tussen de 45 en 64 jaar is de armoede het grootst. Het CBS spreekt van armoede wanneer een huishouden jaarlijks minder dan 9250 euro te besteden heeft. In de meeste gevallen zou het gaan om mensen in de bijstand of met een AOW. Ook melden zij dat het aantal schuldregelingen vorig jaar is gestegen met 8%. 4 op de 5 mensen met zo’n schuldregeling is overigens gewoon autochtoon. Is dat geen verrassing?
Wat deze cijfers aantonen is dat vrouwen een kwetsbare positie hebben in onze samenleving. Waar de discussie dan ook over moet gaan, is: wat maakt vrouwen dan zo kwetsbaar? Is het, zoals Heleen zegt de betaalde baan, die koste wat het kost behouden dient te worden en dat iedereen die andere keuzes maakt, in feite oliedom is en zijn eigen graf graaft? Of is het noodzakelijk dat het moederschap en de waarde van de opvoeding en verzorging van kinderen zijn eigen beloning zou moeten rechtvaardigen, zoals Beatrijs betoogt?

Tenenkrommend volgde ik het debat, dat steeds meer ging lijken op een ordinaire scheldpartij. Alleen omdat beide dames enige ervaring hebben met de media kwam het niet zover dat ze elkaar over de tafel trokken, maar de mimiek van Heleen Mees verried haar aandrang om eens flink aan de haren van Beatrijs te trekken. Hoe diep zijn wij gezonken…diezelfde avond zocht ik steun bij feministe van de tweede golf Joke Smit. Wikipedia meldt over haar: “In 1967 brak ze definitief door met het artikel Het onbehagen bij de vrouw. Algemeen wordt dit artikel uit het literair tijdschrift De Gids gezien als het begin van de tweede feministische golf in Nederland. Zij beschreef hierin de frustratie van getrouwde vrouwen die meer wilden dan een bestaan als moeder en huisvrouw.”

Voor het eerst las ik wat 40 jaar geleden zo’n ophef had veroorzaakt. Een citaat: ‘Als haar baby de box ontgroeid is, merkt een vrouw dat zij terechtgekomen is in een natuurramp die – maar dat weet zij nog niet – vier jaar zal duren. ( …) En ook haar werkreflexen worden verstoord: ze moet al haar bezigheden in mootjes hakken, zij verliest dus de voldoening van het efficiënt zijn. Het resultaat van haar werk wordt onder haar handen afgebroken; zij krijgt dus het gevoel dat haar inspanning vergeefs is. (…)Kortom, ze is 's avonds doodmoe zonder dat ze iets concreets gedaan heeft..’

Hoe herkenbaar! De moed zakte mij in de schoenen… Om mijzelf niet te laten afglijden naar een depressie en een leven vol prozac, zoals de moeders uit mijn moeders generatie, schonk ik mijzelf maar een borrel in. Wat Joke Smit beschrijft is naar mijn eigen ervaring in combinatie met werk nog 100 keer erger. De frustratie van het niet efficiënt kunnen zijn, heb je op twee fronten, thuis en op je werk. Of je man nu wel of niet parttime werkt of mee helpt, onder alle omstandigheden moet het ambitie niveau dat je had voor er kinderen waren ongenadig worden bijgesteld. De ontluistering is eigenlijk dat niemand meer is voorbereid om de opvoeding van kinderen op te pakken. Jong hoogopgeleide mannen en vrouwen niet. Maar nog veel erger, de samenleving ook niet. De inspanning die aan volwassenen wordt gevraagd bij de verzorging van kinderen verbleekt bij elke andere inspanning of ambitie die wij onszelf als mens kunnen stellen. Er is naar mijn stellige overtuiging dan ook maar 1 oplossing: de opvoeding en verzorging van kinderen hoort niet thuis bij één persoon. Maar even zo goed hoort de carrière ook niet toe aan slechts één persoon. We zullen op beide fronten ons ambitie niveau moeten bijstellen. Samen leven, samen werken en dus ook samen zorgen. Joke Smit pleitte 40 jaar geleden dan ook voor parttime werken als de oplossing. Alles nog een keer overdenkend heeft zij ook nu nog het laatste woord….

De tekst van Joke Smit is te lezen via deze link
Het programma tegenpolen is nog te zien via deze link http://www.uitzendinggemist.nl/index.php/search?serID=718&md5=89900f58f5a9243b56401bfcbc31345e&sq=tegenpolen

Linda Woudstra

 
 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *