Door: Linda Woudstra

Wijs geworden loonslaaf pakt het straks heel anders aan

Nieuws / 12 maart 2009 / Linda Woudstra

Superwerkgevers met megakantoren en op kistkalveren lijkende werkplekken zullen hier totaal verdwijnen, schrijft Linda Woudstra in haar laatste column voor het Financieele Dagblad van maandag 9 maart jl. Zal de finaciele crisis uiteindelijk leiden tot leegstand en sloop van de Zuidas?






Deze column verscheen eerder in het Financieele Dagblad in de rubriek 'Zakenkabinet' van maandag 9 maart 2009 

 

Elke keer als er een dreiging of crisis op til is, ben ik opgelucht dat ik in een huis met een tuin woon. De wetenschap dat ik in tijden van grote crisis mijn eigen groenten en aardappelen nog kan verbouwen, geeft mij het vertrouwen dat ik elke storm kan overleven. Het feit dat ik een kelder in mijn huis heb van gewapend beton en wij 14 meter boven NAP wonen is ook al zo’n rustgevende gedachte. Dat ik helaas geen open haard heb, doet daar niets aan af.


Ooit kon ik een immense boerderij kopen die ons op bijna alle punten zou kunnen voorzien in een leven los van banen, voedselketens en andere afhankelijk makende en kwetsbare ‘life support systems’. Om deze kans niet te missen, was ik onmiddellijk bereid mij tot over mijn oren in de schulden te steken. De zolder zou ruimte bieden aan mijn bedrijf en de deel zou ik verhuren als intieme vergaderzaal met door mijzelf verzorgde bio-lunches. Er was zelfs een waterput.
Mijn schoonmoeder zou inwonen in het appartement dat we konden bouwen in de extra schuur, waarmee ik altijd mijn kinderopvang zou hebben geregeld en wij voor haar zouden kunnen zorgen als ze ouder werd. ‘Fair deal!’ Er was uiteindelijk een addertje onder het gras waarvoor ik mijn droom heb laten varen. Grenzend aan het perceel zou de hsl worden aangelegd.


Nu de crisis zich in volle omvang aandient, denk ik vaak terug aan het veilige gevoel dat ik toen kreeg bij de gedachte om volledig zelf in mijn kostje te kunnen voorzien. Hoe afhankelijk zijn wij niet geworden van de bastions, de grote egoverleidende multinationals en andere grote werkgevers, zoals dè bank die in ruil voor tijd en arbeid de loonslaaf slechts één bron van inkomsten geeft, het maandloon.
De grijze muizen, die kozen voor een nogal saaie carrière, met zekerheid en benijdenswaardige hypotheekvoorwaarden, zijn in een onverwachte rollercoaster van massaontslagen terechtgekomen die zijn weerga niet kent. Als een fragmentatiebom maakt elke omvallende bank ook slachtoffers in een groot gebied daaromheen.


Waren we net gewend aan het loslaten van het idee van ‘lifelong employement’, dan voorspel ik u nu dat we ook moeten wennen aan het totaal verdwijnen van deze superwerkgevers met hun megakantoren en op kistkalveren lijkende werkplekken. Het komt nooit meer terug, zeg ik u. Althans in deze regio van de wereld.
Leegstand en uiteindelijk sloop aan de Zuidas zijn onvermijdelijk. Niet omdat de, op enig moment, uit de as herrezen super megabedrijven dat niet zouden willen, maar omdat de wijs geworden loonslaaf zich snel zal realiseren dat zijn life support system ook kan bestaan uit het verhuren van lichaamsdelen, zoals oren, neus, handen, et cetera.

 

De nieuwe werknemer neemt al het werk aan waartoe zijn ledematen hem in staat stellen.
Met zijn handen klust hij bij, door de telefoon van ouderen te helpen programmeren, aangiftes in te vullen, pc’s op te schonen van virussen. Met zijn oren luistert hij naar de situatie van een gestrande ex-werknemer en geeft hem advies over het schrijven van zijn businessplan, met zijn mond geeft hij lezingen over hoe je uit tientallen inkomstenbronnen een inkomen van 4 keer modaal kunt realiseren en tussen de bedrijven door schrijft hij er een boek over dat een bestseller wordt. Dit streelt zijn ego eventjes, maar niet lang genoeg om op zijn lauweren te rusten want zijn nieuwe plannen schreeuwen alweer om uitvoering.
Hij heeft, wijs geworden van de vorige bankcrisis, geld gespaard, goud gekocht en niet alles uitgegeven. ‘Cash is king!’ En hij kan nu voor een prikkie een leegstaande boerderij op de kop tikken. Er is zelfs een waterput.


Linda Woudstra beheert in het Zakenkabinet de portefeuille arbeidsmarkt. Ze is directeur van Regeltante bv en Yellow & Blue Consultancy bv, bureau voor innovatie en veranderingsmanagement.

 

 
 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *