350 euro staat mij in onze slaapkamer steeds uit te lachen: een lomp groot cross apparaat. Gekocht in een oprisping van gezondheidswaanzin. ‘Hartstikke handig’ dacht ik toen ‘want als het regent of als ik niet van huis weg kan, kan ik toch sporten’. Jaja.
In twee jaar tijd denk ik dat ’t kreng tien keer gebruikt is. Om te sporten dan. Verder wordt hij bijna dagelijks gebruikt om kleren op te hangen. En af toe lach ik heel hard terug: dan hang ik het dekbed erop te luchten en zie je er helemaal niets meer van. Gelukkig ben ik niet de enige die zich laat verleiden tot het kopen van een toekomstig droomfiguur. Echt bij iedereen kom ik wel wat van die tell-and-sell achtige ondingen tegen. Buikspierbeugels, skippyballen, leg-magics, trilplaten, verroeste hometrainers, nordicwalking nabootsers, Wii boards, dumbellsets. Altijd staan die dingen in de weg. Op de reclame leek het namelijk echt een handzaam maatje en paste het (hoe handig) wel onder de bank. Maar ja, toen het thuis uitgepakt werd was het toch wel ff slikken. Het apparaat bleek veel groter en natuurlijk (!) past het in het echt net niét onder de bank (grgrgr). Altijd stel ik mijn klanten vragen om te helpen bij de afweging of ‘t wel of niet bewaard moet blijven. Hoe vaak gebruik je het? Gebruik je het waarvoor het bedoeld is? Word je er blij van? Zou je het missen als het weg is? Waarom steeds de confrontatie met de miskoop? Je kunt er immers ook voor kiezen je ‘verlies’ te nemen, je miskoop te erkennen en je kostbare ruimte weer terug te krijgen. Met als gevolg dat ik aan het werk kan. De niet meer complete gewichten neem uit de kledingkast mee en gaan via mijn auto naar de Kringloop. De verroeste hometrainer til ik met gevaar voor eigen leven van de trap af. Banken van mijn auto gooi ik plat en, al zwetend, gaat het apparaat via mijn auto naar grofvuil. Met als gevolg dat ik kortgeleden een geweldig compliment kreeg van een klant. Ze had nog nooit zo’n smal wijffie gezien die zo sterk was. Na zo’n uitspraak moet ik gelijk aan mijn vader denken. Een slanke kleine en sterke kerel van inmiddels 72. Nog altijd sprokkelt hij zijn eigen open haard hout bij elkaar. Daarna moet hij het zagen, vervolgens kloven, dan via de kruiwagen naar de opstapelplek en stapelen maar. In de winter tilt hij de houtblokken weer naar de kachel. Tegen de tijd dat het gestookt kan worden krijgt hij het er voor de zevende keer warm van. Ik was echt van plan deze column te eindigen met de tekst ‘iemand een cross apparaat nodig? Echt waar. Maar ik wil hem houden. Ik kan het je nog sterker vertellen. Opeens stond ik vorige week in een sportwinkel dumbells te kopen en een matje voor grondoefeningen. Is er een psycholoog die mij uit kan leggen hoe dat toch kan? |
Geef een reactie