Ontboezemingen in de avondvierdaags

Dit jaar had onze basis school in Soest in al zijn logistieke wijsheid besloten de vakantie weken te spreiden over de mei maand. Waardoor niet een week normaal verliep. Had in de eerste week van mei ook mijn oudste dochter die in de brugklas zit, nog vrij, de tweede week die ons ten deel viel werd pas na hemelvaart en Pinksteren ingeroosterd en was alleen mijn jongste dochter vrij. Heb je dit allemaal weer overleefd, komt mijn jongste blij naar huis met het formulier van de avond vierdaagse…

Weer 4 dagen stress, kwart voor zes met nog 4000 deelnemers verzamelen op de sportvelden, die maar via een weg bereikbaar zijn. Gevolg? Vastlopend verkeer, zelfs als je op de fiets komt. Ach, nou ja, er moeten nog een paar pondjes af voor de zomervakantie die alweer dreigend opdoemt, dus liep ik deze week mijn eerste 5 kilometers.

Speurend op het grote verzamelplein naar een kans op enige zinnige conversatie tijdens onze ongetwijfeld langzaam voortstappende sportieve prestatie, viel mij tussen alle moeders een van de weinige vaders op. Laten we hem Richard noemen. Had ik hem de laatste tijd niet wat vaak op voor een carrière man onrechtmatige tijden op sportvelden gespot? Erop af dan maar! Mijn openingszin liet er geen gras over groeien, provocatie leidt vaak tot de meest interessante gesprekken; ‘Richard, kon je je zomaar vrij maken uit een belangrijke accountmeeting, contractonderhandeling of zakenreis?’

Mijn opmerking sorteerde het gewenste effect: ‘Nou, dat was niet zo moeilijk, want ik zit al 3 weken ziek thuis.’ Mijn 5 kilometers waren gered! Ik zou niet alleen aan mijn pondjes werken, maar ook nog mijn nieuwsgierigheid naar de gang van zaken in het grote corporate bedrijfsleven kunnen bevredigen. Na een korte samenvatting van de feitelijke gebeurtenissen die tot ziekmelding hadden geleid, waren we toe aan de diepere analyse van het arbeidsconflict.

‘Het gaat al enige tijd steeds slechter met de resultaten van deze beursgenoteerde onderneming, zoals je weet’ stak Richard van wal, ‘dat heeft in de afgelopen jaren geleid tot een vrijwel continue reeks reorganisaties, die natuurlijk worden aangegrepen om mensen te lozen. De afgelopen 1,5 jaar wordt de lijn, mensen uit de organisatie te werken, steeds harder. Daar liep ik als leidinggevende al enige tijd tegenaan. Echter, toen ik werd gevraagd een vrouwelijke medewerker eruit te werken met een onberispelijke staat van dienst, enkel en alleen omdat zij zwanger was, heb ik mijn poot dwars gezet. Mijn vraag aan mijn manager op welke grond ik iemand zou moeten ontslaan, die tot nog toe prima heeft gefunctioneerd, werd mij te verstaan gegeven dat er altijd wel wat op te vinden is. Ik heb daarop verzocht mij per e-mail de instructies voor dit ontslag nog even te bevestigen. Dat mailtje bleef uiteraard uit. In een eerdere situatie ben ik al eens uit een gesprek gestapt omdat mijn baas aan een andere vrouwelijke medewerkster, waar hij vanaf wilde te kennen gaf dat het haar ontbrak aan voldoende zelf vertrouwen. Hij zei haar dat ze daar zelf het nodige aan zou kunnen doen wanneer ze aan haar uiterlijk zou gaan werken. Met zo’n dikke kont, zo vertelde hij haar, wordt namelijk iedereen onzeker.’

Nu heb ik al langere tijd het idee dat het breken van het zelfvertrouwen van vrouwen zo’n beetje een geaccepteerde volksport is geworden en heb ikzelf daar ook het nodige van mee gemaakt, maar dit slaat werkelijk alles! Wanneer de overheid van mening is dat vrouwen hun bijdrage zouden moeten verlenen aan de verdere groei en welvaart van onze samenleving dan wordt het meer dan tijd dat daar maatregelen tegenover komen te staan. Werkgevers die dergelijke grove methoden hanteren zijn eenvoudig te ontdekken: het zijn werkgevers met een afwijkend hoog ziekteverzuim. Met statistisch hoge afwijkingen van burn-out en psychisch verzuim. Dergelijke bedrijven zouden onderworpen moeten worden aan een intensieve doorlichting van de arbeidsinspectie en openbare onderzoekscommissie. Eens kijken wat de verhalen die dan boven water komen, met de beurskoers gaan doen.

Moraal van dit verhaal? Dames, laat u niets, maar dan ook niets wijsmaken! Twijfel met zekerheid aan de motieven van uw bazen en werkgevers voor u aan uzelf twijfelt! Want, mannen zoals Richard die hun nek uitsteken voor vrouwen en daarmee hun eigen carrière op het spel zetten, zijn nog altijd dun gezaaid!