Wanneer is de tijd gekomen om onze kinderen meer en meer los te laten? Die worsteling begint op de dag dat je kindje wordt geboren en eindigt nooit. Dana Ploeger is intussen een doorgewinterde loslater…
Tien wordt hij. Tien jaar alweer. Mijn oudste. Binnenkort vier ik dat ik tien jaar geleden moeder werd. Stilletjes ben ik er hartstikke trots op. Ik zie mezelf nog zitten, stoer met dat kind op de arm, maar van binnen volledig in paniek. Hoe gaat dit? Hoe krijg je zo’n baby groot? Zweterig en klammig, worstelend met tepelhoedjes en spuuglapjes. Vlag uit Nu mag de vlag uit. Tien jaar later, zonder al te veel kleerscheuren, staat daar ineens een knul met lange haren voor me. Volledig zichzelf, cool en genietend van zijn leventje. Hij fietst weg met zijn gitaar op zijn rug. “Doei mam. Jaahaa, ik kijk uit met oversteken. Tot straks.” Het zoveelste moment van loslaten. Zo voelt het. Vanaf de eerste dag tot nu, heb je van die momenten. De eerste keer dat hij maar niet wilde slapen en ik resoluut de deur dichtdeed, met een brok in mijn keel liet ik hem krijsend achter in dat prachtige wiegje. Loslaten. Worsteling Die eeuwige worsteling, waar moeders over het algemeen iets meer last van hebben dan vaders. Ook deze dagen speelt het weer. Celis wil dolgraag overal alleen naartoe fietsen. Naar gitaarles lukt uitstekend, dat is in de buurt. Maar ook naar school, zeven kilometer verderop, wil hij alleen fietsen. Ik merk dat ik dat lastig vind. Net als ik bedenk dat hij groot genoeg is, goed uitkijkt en best verantwoordelijk is, gebeurt er weer wat. Of hoor ik een naar verhaal. Zo was het 12-jarige nichtje van mijn hulp van de fiets getrokken door vier pubers. Fiets kapotgebeukt, zij geslagen en bespuugd. In de speeltuin mogen kinderen niet meer alleen spelen, daar was een nare man gesignaleerd. Dan is mijn goede gevoel direct verdwenen. Vrijheid Deze week haalde ik hem zelf op van school, was hij zijn fietssleutel verloren. “Hoe had je dat nu gedaan als je alleen naar huis had gemoeten?”, vroeg ik. “Nou gewoon, dan had ik net zolang gezocht totdat ik de sleutel had gevonden, of ik had jou gebeld…” In zijn ogen is overal een oplossing voor. Hij heeft nog gelijk ook. Misschien moet ik hem het mooiste cadeau van je leven toch maar geven op zijn tiende verjaardag: Vrijheid. Wind door je haren. Helemaal alleen door die stad. Zonder die moeder in je nek! |
Geef een reactie