Een kleinkind dat niet kan leren, het is de grootste angstdroom van mijn schoonvader. Vroeger betekende een goede opleiding immers dat je later een goed belegde boterham zou kunnen verdienen. Tegenwoordig, in al onze luxe, willen we vooral dat kinderen gelukkig zijn. Toch?
Iedereen moet worden wat hij is (zichzelf) en zijn of haar eigen talenten in vrijheid kunnen ontplooien. Lees de schoolgidsen er maar op na; ‘ieder kind is een cultuurvernieuwer’ of ‘wij kijken niet naar het systeem maar naar het individuele kind’. Dus nee, je gaat niet meer met de hele klas op blokfluitles. Maar paps en mams zetten Annemoontje wel op vioolles vanaf haar derde, want ‘ze wil het zo graag’. En natuurlijk mogen kinderen zelf een sport uitkiezen, maar als Willemijn (4 jaar) weer eens uitgeput uit school komt, sleept mama haar toch krijsend mee naar balletles, met het argument: ‘Goed voor je spieren lieverd’! En ja, we kiezen een school uit op sfeer natuurlijk, maar de meeste ouders kennen de gemiddelde citoscore van alle scholen in de buurt uit hun hoofd…(die score zegt overigens meer over de achtergrond van de ouders dan over het functioneren van de school). Voor de zogeheten kleutertoets gaat een mij bekende mama toch nog even wat oefeningetjes doen met Maurits, en ach, als Fabian niet klaar is voor zijn zwemdiploma’s op zijn vijfde, dan krijgt hij toch wat extra privé-lessen. In deze trant kreeg ik laatst op het schoolplein ook een interessante tip: neem een Franstalige au pair, zo krijgen ze een voorsprong! (Engels pikken ze sowieso wel op) ‘Ze’, dat klinkt dan echt als eindproducten. Hoewel we het niet openlijk zeggen, leggen we de lat veel hoger dan vroeger. Niet alleen voor het leren, maar je moet ook nog sociaal zijn (veel vriendjes en partijtjes), goed kunnen sporten en iets aan muziek doen. Waarom toch eigenlijk. Alleen wat echt een passie is van een kind, beklijft. En wat niet in het DNA zit, kun je er ook niet in trainen of oefenen. Als wij gestresst toezien op de schoolvorderingen en het kroost van clubje naar training slepen, verliezen onze kinderen toch het belangrijkste wat er is: zelfvertrouwen. Juist dat bepaalt of je als volwassene je eigen pad uit kunt stippelen. Daar was ‘grootbrengen’ toch eigenlijk om te doen? Reactie van lezer: “Ja de lat mag lager. Dat begint, zoals je schrijft met de signalen op te vangen. En dan? Dan is het aan mij en aan jou en aan iedereen die die signalen opvangt. Durven we ons met elkaar te bemoeien? (In de goeie zin des woords.)Durven we ons in gesprekken te mengen? Durven we met een open hart te vragen of de ander met jou in gesprek wil, zodat je kunt luisteren naar de gedachtegang die er achter keuzes ligt en kunt vertellen hoe jij aankijkt tegen die keuzes. Hoe jij denkt over opvoeding en scholing. Ik durf me steeds vaker te mengen in gesprekken. Zonder oordeel, met een standpunt. In de uitwisseling blijkt dan vaak dat mensen er nog nooit zo naar gekeken hebben. Op dat moment maak je een verschil, zoals jij dat verschil maakte door dit artikel te schrijven. Dank je wel Anne – Marie dat je woorden hebt gegeven aan onze, vaak onbewuste keuzes. Zodat we ook anders kunnen gaan kijken naar en denken over opvoeding en scholing. Ik heb 2 jaar geleden ook een spannende keus gemaakt ten aanzien van je onderwerp. Mijn dochter zit sinds 2 jaar op een democratische school in Soest (van 4 tot 18 jaar). Wat ik daar zie is dat de kinderen leren vanuit een intrisieke motivatie en dat levert ontroerende taferelen op. Dat levert studenten op die mondig zijn en vrij met vallen opstaan. Die weten wat ze willen, omdat ze dat zelf hebben moeten uitvinden. “ |
Geef een reactie