Maak er wat van!

Zo gaat hij doordeweeks naar een speciale school, wordt hij gebracht en gehaald door een busje met vaste chauffeur. 1 weekend per maand wordt hij buitenshuis opgevangen door vaste gekwalificeerde gastouders of gaat hij naar een speciale groep in Gran Dorado waar hij met vaste begeleiders en vriendjes kan zwemmen en logeren. Hierdoor en mede dankzij alle – wel eerst uit te zoeken – overheidsregelingen, krijgt iedereen genoeg rust én positieve impulsen.

'Inge'-situaties

Vooral vind ik het erg knap dat Inge dit zo goed doet, omdat ik weet hoe onhandig zij altijd is geweest. Vaak genoeg manoeuvreerde ze zich vroeger in onbeholpen situaties, die wij als hilarisch beschouwden. Als je je in de bioscoop afvroeg waar ze bleef, kon ze gerust voor een ander theater staan wachten of zat ze weer vast in een toilet waarvan ze het slot had verdraaid. Eens werd ze staande gehouden door de politie, omdat ze na het gas-tanken van de auto de slang kilometers lang met zich mee trok over de snelweg. Ook zijzelf kon achteraf altijd hartelijk mee lachen om dit gestuntel.

Met Martijn's komst verdween het happy-go-lucky gevoel

In eerste instantie toch wel een beetje. Gelukkig bleek ze sterk, flexibel, toch georganiseerd en in staat goede mensen om zich heen te verzamelen. Martijn is dol op zijn moeder, zijn vader, zijn broer, zijn stiefvader en zijn tante en zij op hen. Dat is ook nodig, want zij dragen er allemaal toe bij dat een toch wel ingewikkeld bestaan op rolletjes verloopt. Voor hem dan wel te verstaan.

Met Inge hoef je geen medelijden te hebben

Ze regelt meer, maar vooral andere dingen, dan de gemiddelde moeder. Anderzijds doet ze werk op hoog niveau, traint en begeleidt ze managers, directeuren en hun teams en reist daarvoor het hele land door. Een heerlijke en uitdagende uitlaatklep. Dit kan zij dankzij de constante doordeweekse opvang, de onderlinge goede afstemming tussen ouders, andere personen en partijen behoorlijk stress-vrij doen. Maar als haar aandacht bij het regelen eens verslapt, dan …

Op donderdag moest Martijn naar de tandarts en omdat Inge zelf een training moest geven aan de andere kant van het land en haar nieuwe man naar het buitenland zou gaan, trof zij maatregelen. Bij uitzondering zou Martijn eerder uit school gehaald worden door zijn eigen vader. Inge vergat helaas om dit deze keer ook door te geven aan de vaste chauffeur, aan de school en aan eenieder voor wie dit ook maar handig had kunnen zijn. Zoals ze later zou zeggen:

‘als je al eens de mist ingaat, dan maar goed'

De juf zag vader en zoon niet vertrekken en was net zo verrast als de chauffeur dat Martijn onvindbaar was. Inge had tijdens een training haar telefoon uitstaan, haar nieuwe man had geen bereik in het vliegtuig en de school was in rep en roer. Uiteindelijk werd tante gebeld die de school verweet dat het kind überhaupt vermist was. Zij belde vervolgens vader, wiens telefoon zelden en nu zeker niet aanstond, onbereikbare Inge, haar nieuwe man en de werkgever van Inge. De werkgever belde behalve Inge ook het conferentiecentrum waar Inge was.

Uiteindelijk belden school, tante, chauffeur, werkgever en nu ook nieuwe man vanuit het buitenland elkaar ettelijke ongeruste rondjes lang, totdat de vader van Martijn zijn telefoon tenslotte aanzette. Daarna volgde de geruststellende rondjes om elkaar te informeren over het terecht zijn van Martijn. Toen Inge van dit alles bericht kreeg middels 17 voicemail-berichten, was het leed al geleden en restte haar niets anders dan alle betrokkenen op te bellen met haar verontschuldigingen. Goede zaken voor telefonie!

Bij mij, in de zonnige tuin

Met een glas prosecco, gieren we van het lachen om deze ouderwetse ‘Inge-situatie'. We fantaseren hoe het nog erger had kunnen zijn als iemand de politie had ingeschakeld. Dan, terwijl onze jongens samen spelen, proosten we op gewoon menselijk falen, op de toewijding van zoveel goede mensen, op vriendschap en vrolijkheid.

Maak er wat van, net als Inge. Het leven is – ook met handicap – nog steeds verrukkuluk!