Even voorstellen: Ilse van Veen (45 jaar), getrouwd en een dochter van 7 jaar. Op het moment ben ik werkzaam als kantinemedewerkster/gastvrouw in het voorgezet onderwijs, heb dus iedere dag met vele kinderen te maken. /nIn de jaren 98/99 heb verloor ik 4 dagen na de geboorte mijn zoontje, als therapie werd mij toen aangeraden dingen te gaan schrijven, van je af schrijven of eventueel als herinnering. /nIlse’s eerste column gaat over: SCHOONMAKEN…
Zoals zoveel moeders is hetregelmatig weer, stoffen, lappen, zuigen en dan dweilen. Mijn dochter, 7 jaar, krijgt voor Sinterklaas een eigen schoonmaaktrolley. Alles zit er op en aan, stofzuiger, mop, emmer, spons, noem het maar op en het zit erbij.
Zaterdag morgen is het weer zover, na het lezen van de krant en de nieuwsbrief op internet van Regeltante, hijs ik me uit mijn stoel om te beginnen met de huishoudelijke klus. Dochter lief roept als snel dat ze mee wil helpen.
O nee, denk je bij je zelf, dat gaat extra tijd kosten! Maar goed, je zegt natuurlijk ja!
Je vraagt of ze wil beginnen met het een en ander af te stoffen. Uitstellen wil ik het, want ik weet dat het laatste klusje voor mij niet de laatste zal zijn.
Na alles gedaan te hebben roept ze trots, “Mooi schoon hé, mam?” Tuurlijk ben ik trots met zo’n enorme hulp…
Ontmoedigd begin ik, dochter voor in de kamer en ik zelf in de keuken. Na een paar minuten zijn we klaar. Wat mijn dochter ook luid roept, “KLAAR MAMMIE! Ik ga televisie kijken”.
Met gemengde gevoelens loop ik de kamer in en zie dat ik nog een klusje voor de boeg heb. Schoon, maar kleddernat is de vloer, met allemaal voetafdrukken en sporen van uitwringen van de mop.
Ze kijkt me aan en zegt,”Goed gedaan, hé?”.
Goed gedaan, schatje, zeg ik. Met een lichte zucht begeef ik me naar de badkamer, vanavond maar overdoen, denk ik bij mezelf. Ik heb niet het lef dat blije smoeltje teleur te stellen…
