Al jaren screen ik de CV’s van kandidaten bij binnenkomst. Een van de leukere dingen om te lezen is de persoonlijke motivatie om in te schrijven bij Regeltante of om werk te zoeken. De laatste tijd lees ik daar helaas steeds vaker dat mensen zijn ontslagen, gek worden van het stilzitten en heel graag weer aan de slag willen. Dat is al vreselijk om te lezen, maar soms word ik ontroerd en boos over wat mensen overkomt.
Lees even met me mee wat een van onze kandidaten schrijft:
Ik werk al een poosje bij een thuiszorgorganisatie, maar helaas is dat op een 0 uren contract, dit houd in dat ik dus helaas nooit voor vast bij mensen aan het werk ben. Dit gaat naar mijn mening helaas wel ten kostte van de efficiëntie, plus dat ik het erg jammer vind dat ik geen band kan opbouwen met de mensen waar ik bij werk.
Heel af en toe ben ik wel eens een poosje ergens een paar weken achter elkaar, en ik merk dat dit mij veel meer voldoening schenkt, zeker als het klikt. Mij bekruipt dan vaak het gevoel “ik zou zoveel meer voor deze mensen kunnen/willen doen”
Het gevoel dat deze kandidaat overbrengt herken ik bij velen, maar zij heeft het perfect verwoord. Mensen vragen mij weleens hoe weet je nu of je geen psychopaat in huis haalt als je via jullie site iemand zoekt? Ik snap de angst, die wordt elke dag gevoed via het nieuws. Pas op! Kijk uit! En verzeker je voor alles! Wantrouw iedereen! En dan lees ik elke dag van tientallen mensen dit wat bovenstaande kandidaat zo ontroerend beschrijft:
‘ ik wil iets voor anderen kunnen beteken’ , ‘ ik vind het heel leuk om met mensen te werken, mensen te verzorgen’
Dit grote talent, deze onbenutte positieve energie van zoveel mensen, die nauwelijks een plek kunnen vinden in deze samenleving om op een fatsoenlijke manier hun brood te verdienen, maakt mij steeds vaker boos.
Jaren geleden heb ik samen met Arnold Heertje de wetgeving voor particuliere zorg aangepakt en met succes al ten dele veranderd. Zie huidige regeling dienstverlening aan huis. Ik wilde destijds nog veel meer en dat alle beperkingen zouden worden opgeheven, zodat:
De vrouwen die werken in de zorg, combineren de zorg voor hun gezin, kinderen, familie en huishouden met dat van anderen. Dat is een belangrijke maar soms ook zeer zware taak.
Het is uiteindelijk geen werk dat je 80 uur in de week kunt doen, daar is het fysiek en vaak mentaal gewoon te zwaar voor. Met een uurtarief van 10-12 euro per uur verdien je dan ook geen topinkomen, maar het is net genoeg voor de extra’s. Die extra’s die nu zo hard nodig zijn om het MKB overeind te houden. Misschien net die auto van te kunnen rijden of voor je kinderen en laptop te kunnen kopen.
Over deze inkomsten weer belasting heffen is de wereld op zijn kop. Het maakt de sociale cohesie in de samenleving kapot. Door teveel regels worden wij gedwongen elkaar te controleren. En betitelen we huishoudelijk hulpen, schoonmakers en oppassen daarom nog steeds als zwart werkers! Waanzin.
Als we willen dat we de talenten van iedereen gebruiken zullen we in de informele markt veel meer ruimte moeten geven voor individueel ondernemerschap, maar dan wel zonder de bureaucratische rompslomp van aangiftes en bonnetjes! De meeste mensen willen namelijk uit zichzelf wel aan de slag, mensen willen meedoen, zich gewaardeerd voelen. Met trots kunnen zeggen: ik verzorg mevrouw Jansen elke maandag thuis. Of ik pas op de kinderen van de familie Smit, zonder het gevoel te moeten hebben dat dit eigenlijk het daglicht eigenlijk niet kan verdragen. Hulpverleners opereren nu vaak ten onterechte in de schemerzone van de economie, maar zij zijn geen criminelen!
Geef een reactie