Mijnheer Borst mag natuurlijk beweren dat ik geen verstand heb van zijn vakgebied de behandeling van kanker,  mijn vakgebied is namelijk het bedenken van innovatieve oplossingen voor maatschappelijk problemen of complexe vraagstukken wat het onderwerp ook maar is. De huidige wijze waarop een medicijn zijn werkzaamheid moet bewijzen in kostbare klinische proeven staat de vooruitgang in de behandeling van kanker tenminste in de weg. De uitgangspunten van de investeerders in Boxmeer om data te verzamelen,  bieden daartoe iig al meer ruimte en dus zijn daar nieuwe inzichten en resultaten te verwachten.

De reactie van mijnheer Borst duidt op een gevaarlijk situatie in de gezondheidszorg, die van geslotenheid en afweer. Een organisatie die gericht is op ontwikkeling en vooruitgang, wordt gekenmerkt door een open karakter. Omdat men er zich van bewust is dat het altijd beter kan, zal men andere inzichten toelaten en onderzoeken.  In het bedrijfsleven wordt dit succesvol toegepast onder de naam benchmarking.

Wat betreft de verwerping van vitamine C therapie, zou mijnheer Borst wellicht nog eens de Padayatti studie er op na kunnen slaan, waar de dubieuze gang van zaken rondom de toetsing van Linus Pauling’s therapie, ‘de Mayo studie’  opnieuw ter discussie wordt gesteld:  Only intravenous administration of vitamin C produces high plasma and urine concentrations that might have antitumor activity.” They conclude that “the efficacy of vitamin C treatment cannot be judged from clinical trials that use only oral dosing,” as the Mayo Clinic studies most conspicuously did, and that “the role of vitamin C in cancer treatment should be reevaluated” (Padayatti 2004)

Het meest interessante aan de reactie van mijnheer Borst is natuurlijk waarom hij zo heftig reageert op de constatering dat er mogelijk andere meer humanere manieren zijn om kanker te behandelen dan wel te genezen. Behoort het vinden van niet-toxische of minder toxische  behandelingen eventueel zelfs in combinatie met traditionele behandelingen (ook zonder sponsoring vanuit de farmaceutische industrie) niet tot de (morele) doelstellingen van onze gezondheidszorg? Het wordt tijd dat de gezondheidszorg deze verantwoordelijkheid neemt en haar behandelingen op meerdere aspecten weegt en verantwoord. En zich niet langer laat verblinden door de eigen statistieken, waarin een multi dimensioneel probleem met vele factoren,  statistisch wordt gevangen in metingen van slechts enkele factoren.

Vanuit die optiek lijkt het mij dan ook zinvol om tenminste eens met een antwoord te komen, hoe patiënten zich persoonlijk kunnen wapenen tegen de negatieve bijwerkingen van de traditionele behandelingen, in plaats van de huidige praktijk om verzwakte patiënten suikerrijk eten aan te raden.  De inzet van de patiënt om een bijdrage te leveren aan het eigen herstel en genezing, lijkt totaal niet ter zake doend?

Tot slot het verwijt van mijnheer Borst dat de column in het FD wordt geplaatst en ik deze misbruik voor propaganda. In het zakenkabinet stellen wij zaken aan de orde die de samenleving aangaan. Vanuit mijn portefeuille arbeidsmarkt heb ik de gezondheidszorg besproken in relatie tot het verlies en uitval van mensen voor deze arbeidsmarkt en daarnaast de relatie gelegd naar de politiek die beslist over de directe en indirecte maatschappelijke kosten van gezondheidszorg, deze zijn niet alleen enorm, ze dreigen ook onbetaalbaar te worden, zeker wanneer wij steeds jongere mensen aan wat vroeger  ‘ouderdomsziekten’ waren, verliezen. Elke organisatie die op grote schaal beslag legt op gemeenschapsgeld dient over zijn resultaten verantwoording af te leggen.