Wie denkt dat ik alleen opvallende gebeurtenissen meemaak met onze jongens, heeft het mis. Ook onze hond kan er wat van. Ik herinner me nog goed de volgende anekdote in de tijd dat hij nog een puppy was.
We hadden bij zijn aanschaf een honden bench, een hok van tralie, gekocht en in de huiskamer gezet. Hij was niet een van de snuggerste, want iedere nacht kon ik met hem op pad, anders bevuilde hij ’s nachts de hele bench. Wilde ik niet iedere ochtend met borstel en ontsmettingsmiddel in de weer zijn, dan zat er niets anders voor me op om hem maandenlang door de nacht heen zien te slepen. Gek, in al die hondenboeken bij de bibliotheek, die ik had verslonden voor de aanschaf van een hond, stond vermeld dat puppy’s nooit hun eigen nest bevuilen. Onze hond was blijkbaar de uitzondering op deze regel. Na twee maanden was het dan eindelijk gelukt om hem zindelijk te krijgen. Op een goede dag vond ik via een uitzendbureau weer een baan als secretaresse. Ik zou niet meer de hele dag thuis zijn. Aangezien onze hond nu zindelijk was, dacht ik dat hij tijdens de ochtenduren dat ik werkte wel los in de huiskamer kon rondlopen. De bench had ik in een vlaag van optimisme al verkocht. In plaats daarvan had ik een mooi donkerblauw zitkussen voor hem aangeschaft. Een aantal dagen ging het goed. Tot ik op een middag thuiskwam van mijn werk. De hele woonkamer leek net een winterlandschap. Waar je ook keek, overal kleine witte bolletjes. In de keuken lag op diverse plekken hondenpoep. Ik begreep al snel wat er aan de hand was. Onze deugniet had de dunne donkerblauwe bekleding, dat om het kussen zat, stuk gebeten. De witte vulling was in zijn enthousiasme door de hele woonkamer verspreid. De opwinding was op zijn darmen geslagen en uiteindelijk had hij zijn behoefte in de keuken gedaan. Denk je op je gemak een ochtendje te kunnen werken en hem wel zolang alleen te kunnen laten. Nou, mooi niet! Voortaan stopte ik hem in de zijkamer, waar hij weinig kwaad kon. Dachten we. Nou, mooi dat meneer aan een hardhouten kozijn begon te knagen. Last van een identiteitscrisis? Nee, het was al snel duidelijk, hij kreeg tandjes. De moeilijkste fase, zowel voor een kind als voor een hond. Oh ja, daar had ik wel iets over gelezen. Hoe kon een lieve schattige pup in zo’n korte tijd muteren in zo’n groot knaagmonster? Ik begreep op dat moment pas goed dat ik de bench een ietsje pietsje te snel had weggedaan. Wat miste ik dit handige hulpstuk. Het was onze eerste hond. Het was duidelijk dat ik nog veel te leren had over dit wonderlijke huisdier, al sinds mensenheugenis de trouwe bondgenoot van de mens. Nu, na ruim tien jaar, zijn we ondertussen wat wijzer geworden. Althans op een aantal fronten, want soms verrast hij ons nog wel eens. Tijdens een stevige winter bijvoorbeeld wil hij nog wel eens happenvol sneeuw innemen op momenten dat je even niet oplet. Eenmaal thuis aangekomen en bij het temperatuurverschil binnen staat zijn blaas op knappen en ja hoor, met zijn achterlijf naar beneden staat meneer doodleuk in de hal een lange plas te doen. Tja, sneeuw verandert in vocht. Veel vocht. Jammer dat je een hond niets kunt uitleggen…. De volgende keer zijn riem maar weer kort houden. En zo stuntelen we ons als gelukkige eigenaren door zijn hondenleven. Ik had het eigenlijk ook kunnen weten. Al beschik je over nog zo veel theorie, de praktijk is toch altijd weerbarstiger. Nieuwsgierig naar mijn boeken c.q. digitale verhalen? Word lid van mijn site op Hyves of zoek anders via naam auteur op de volgende sites: http://www.boekscout.nl/ of http://www.uitgeverijtab.nl/ |
Geef een reactie