Traditioneel zien wij in januari bij Regeltante een grote piek in de zoekopdrachten. Nu we ons 8e jaar ingaan weten we, dat er van die goede voornemens, om weer of meer te gaan werken, een studie op te pakken of iets dergelijks, eind januari nog maar een fractie over zijn. Dana rekent af met het schuldgevoel over onze niet nagekomen voornemens!
Normale mensen hebben goede voornemens met het nieuwe jaar. Onder het genot van champagne, oliebollen en appelflappen worden de grootste plannen gepresenteerd. En veelal zit het in de orde van groten van meer sporten, minder snoepen, minder roken, et cetera. Die voornemens heb ik ook, maar dan door het hele jaar heen. Iedere maandag valt mijn oog op de doorgebladerde Sonja Bakker-boeken, dieetlijstjes en het programma van de sportclub. En elke dag denk ik het zou echt goed voor mij zijn, als ik…. en dan volgt er zo’n fijn streven, waarvan je eigenlijk ook wel weet dat dit lastig te combineren valt met onze drie kinderen, een freelance journalistenpraktijk, mijn vrouwendansavond op donderdag, mijn moeder die net een nieuwe heup heeft en al die andere mensen en dingen die er nog zo omheen zwermen. Toch heb ik voor het nieuwe jaar een voornemen, waar ik nu echt serieus werk van ga maken. Ik wil af van mijn schuldgevoel, als ik (even) werk waar de kids bij zijn. Tijdenlang had ik het idee dat wanneer ik de laptop op tafel had staan en pragmatisch even wat belletjes pleegde onder de Teletubbies, mijn kind toch wel minimaal bedierf met die vreselijk kirrende pluchen beesten. Maar ik vind dat ik mij als rubberen moeder, die werkelijk overal in te drukken valt, best af en toe wat werkhalfuurtjes mag hebben bij de kinderen. Maar dat schuldgevoel dus. Het is echt niet dat ik vind dat mijn kinderen alleen maar bij mij gelukkig zijn. Mijn lief is er ook 1,5 dag in de week, we hebben een geweldige oppas en stilzwijgende afspraken met andere moeders, die mijn kinderen meenemen bij de ‘ik-red-het-niet-om-op-tijd-op-het-schoolplein-te-staan-akkefietjes’. Maar het gevoel dat ikzelf erin gebakken heb, of heb meegekregen heb van vroeger moet weg. Het belachelijke idee dat je als moeder pas echt slaagt als je kinderen heel graag met jou willen ganzenborden op woensdagmiddag. Ik heb het omgedraaid. Van de week liep ik hard in het park (lukte me deze week wel) en liep langs een vrouw die met haar tienjarige zoon op zondagochtend de hond uitliet. Hij liep voorop met twee van die kleine oordopjes in zijn oren, luisterend naar muziek. Zij sjokte erachteraan. Ook met een MP3-speler. Daarachter slofte de hond. Die had nog net geen oordoppen in. Ik zag ineens hoe sterk je een voorbeeld bent voor je kind. Zonder met elkaar te praten, samen de hond uitlaten… Pijnlijk, zo samen maar zonder contact. De dag erop bracht ik mijn dochter naar school, die altijd goed is in van die tot op het bot-vragen. ‘Mama, waarom ben jij eigenlijk niet altijd thuis, zoals de mama van Lisa?’ En bijna was ik er weer ingetrapt en wilde een heel verhaal houden over geld verdienen en dat ik het leuk vind om te werken, en dat ik altijd van haar hou, ook als ik er niet ben. Maar ik deed het niet. Ik zei heel droog: ‘He Fien, heb jij de papa van Lisa wel eens gezien?’ Nee, die had ze nog nooit gezien. ‘Nou, dat gebeurt er als mama de hele dag thuis zit, dan moet papa zoveel werken, dat je die veel minder ziet.’ En daarmee was het probleem direct opgelost. Want dat was toch echt niet de bedoeling. En dat schuldgevoel was helemaal weg…. Heb ik nu nog even de tijd om na te denken over mijn volgende goede voornemen. Misschien iets minder goede voornemens hebben. Dat lijkt me wel een goede. Gewoon genieten, voluit. |
Geef een reactie