‘Mijn oma had geen stemrecht, mijn moeder had geen pil, en ik heb geen tijd’ Deze uitspraak is niet van mijzelf maar afkomstig van de onvolprezen theatermaker en publicist Hester Macrander. Ik heb het genoegen gehad onder leiding van Hester diverse keren met een groep vrouwen in discussie te gaan over de problemen rondom werk en zorg. Haar zin vat alles samen, van de eerste feministische golf tot de combimoeder. Met humor blikt Hester in die ene zin terug op 100 jaar worsteling. Om uit te komen in het nu; de tijd van geen tijd..
Maar hoe zullen onze dochters terug blikken op deze tijd, 20 jaar later? Wat zegt de 4e generatie vrouwen straks over zichzelf? Ik heb geen kinderen? Het lijkt voor de hand liggend, gezien de eindeloze reeks tegenslagen die vrouwen lijkt te overkomen wanneer zij – en nu ook nog zo bewust, God betere het!- kiezen voor het moederschap. Als ze niet eerst jammerlijk hebben gefaald, ambitie en liefde te combineren, waardoor ze nu onder de hormonen, al dan niet in aanwezigheid van een mislukte paringspartner/toekomstige vader, in de IVF kliniek alsnog een baby proberen te produceren. Dan gaan ze tobbend door het leven over de veelheid van keuzes die eigenlijk hoe je het ook went of keert, altijd verkeerd lijken uit te pakken. Wat is dat toch? Dat we wel zeggenschap hebben gekregen over een nieuw leven, maar nog maar bitter weinig te zeggen hebben over ons eigen leven? Toen ik mij 7 jaar geleden op dit onderwerp stortte en na ging denken over een oplossing voor de bijna onmogelijke taak werk en gezin te combineren, vielen mij een aantal dingen op. Veel vragen over het ontstaan of het waarom van de problematiek worden niet gesteld. Daarom wordt er ook geen onderzoek gedaan. En gut, hebben we ook geen cijfers. En wie zijn argumenten niet met cijfers kan staven? Tja, die heeft geen punt. Maar waarom hebben vrouwen deze problemen dan niet zelf opgelost? Zelf onderzoek gedaan? Het is toch in de eerste plaats een probleem waar vrouwen tegen aan lopen? Waarom dames, hebben we de oplossing overgelaten aan de ongeïnteresseerdheid van politici en de incompetentie van mannen een eerlijke wereld voor ons te scheppen? De vraag stellen is het antwoord geven. Het wordt tijd dat we ophouden te klagen. Veel discussies die wij op allerlei podia met elkaar voeren, komen geen steek verder. De cijfers die we wel hebben, over de erbarmelijk slechte scholing van onze kinderen of het seksuele misbruik van kinderen, vrouwen en gehandicapten, zijn zo afstoot wekkend en vaak vernietigend naar mannen dat vrouwen zichzelf lijken te censureren. Keer op keer missen we kansen omdat we de naakte waarheid zelf uit de weg gaan. Daarom dames, gebruik weer je stem! Eer jezelf, wees trots op jezelf als vrouw, vecht elke dag tegen het onrecht dat vrouwen en kinderen keer op keer treft. Zet alles wat je hebt in om elke misstand, hoe klein ook, steeds weer te bevechten. Dan en alleen dan, zullen wij onze gezamenlijke stem weer hervinden, de stem die onze grootmoeders stemrecht heeft gebracht |
Geef een reactie