Afgelopen zaterdag keek ik voor de derde keer naar de film Patch Adams, en weer was ik ontroerd. Niet om de sentimentele verhaallijn, maar om het feit dat Patch’s streven naar een holistische geneeskunde na al die jaren nog altijd zo ver weg lijkt. Welke arts heeft in ons huidige door geld gedreven systeem tijd om een intake van vier uur met een patiënt te doen?
|
Deze column verscheen maandag 28 maart 2011 in het Financieele Dagblad. klik hier
Welke arts bezoekt een patiënt? Weet iets van zijn of haar achtergrond? Als de levensstijl van een patiënt geen enkel verschil maakt in zijn behandeling, waarom zou je er dan tijd aan besteden?
Ja, maar misschien was de vraag verkeerd gesteld. Dus opnieuw: als de levensstijl van een patiënt geen enkel verschil maakt in zijn genezing, waarom zou je er dan tijd aan besteden? Slechts één woord veranderen, maakt een wereld van verschil. We zijn echter zo gewend geraakt aan het woord ‘behandeling’, dat er nauwelijks interesse lijkt te zijn voor waar het uiteindelijk om gaat, ‘genezing’. Behandelen is fijn, er is actie, een plan, een DBC en we zijn met z’n allen lekker bezig, dus dat valt op, ongeacht de kosten, die ondergeschikt zijn voor zowel medisch specialisten als patiënten. Ooit stond er wel eens iets over het overmatig gebruik van de dokter bij allochtone bevolkingsgroepen in een verkiezingsprogramma, maar tegenwoordig lijkt het bon ton te zijn om de patiënt uitsluitend nog als gegeven te beschouwen. De patiënt als grondstof van een systeem dat veel te duur wordt, zo laat de regering ons steeds weten. VWS-minister Schippers heeft zelfs een extra tegenvaller, meldde ze onlangs. Waar die ineens vandaan komt mag Joost weten, maar hij komt haar wel heel goed uit nu ze de onderhandelingen ingaat met de verzekeraars. Publiekelijk met de rug tegen de muur gaan staan zodat de verzekeraars alleen maar imagoschade kunnen leiden, is misschien een handige politieke zet, maar helpt het probleem van budgetoverschrijding niet de wereld uit. Wat dan wel? Voor die vraag kan worden beantwoord, moeten we eerst het probleem helder hebben. Zijn er nou te veel zieke mensen, kosten ze te veel, zijn de behandelmethoden te duur, worden behandelingen te gemakkelijk uitgedeeld, zijn de medicijnen te duur, worden ze te veel en gemakkelijk voorgeschreven? Of is het gewoon allemaal niet effectief wat we doen? Ik heb mij met tegenzin neergelegd bij de Calvinistische instelling van de Nederlanders, maar ik ben onaangenaam verrast dat daar ook steeds vaker een fatalistische houding bijkomt. Waarom hebben we zoveel zieke mensen? En steeds meer? Alleen omdat ze ouder worden? Wat een quatsch! Waarom accepteren we die enorme toestroom als een gegeven? Sommigen groepen in de Nederlandse samenleving zijn al heel lang een andere mening toegedaan en doen al jaren zelf onderzoek en verzamelen buitenlands onderzoek naar de onderliggende redenen van zoveel zieken. Verbazingwekkend vaak blijkt de oplossing voor de hand te liggen. Zo heeft de Algemene Vereniging van Medisch Verzekerden de minister pasgeleden een noodkreet gestuurd om aandacht te vragen voor de tekorten aan vitamine D en selenium (vitamine K2) die de Nederlander heeft. Zij berekent dat de verhoging van de dagelijks dosis vitamine D naar 50 microgram al 10 mrd euro besparing zou kunnen opleveren. Het advies is in de wind geslagen, terwijl Finland de landbouwgrond nu bemest met selenium en als enige land in Europa een spectaculaire daling van 50% van het aantal hartinfarcten heeft gerealiseerd. Maar wij kweken liever smakeloze komkommers en tomaten, verbouwd op steenwol, waar we veel marge op kunnen maken, dan dat we aan onze gezondheid denken. Het zal nog lang duren voor wij in Nederland toe zijn aan een ‘Gesundheit Institute’ à la Patch Adams. |
