Eindelijk vakantie. Heerlijk! Even geen zwemlessen, gymtassen, drinkbekers, /nhockeytrainingen, balletvoorstellingen, kinderfeestjes, lunchtrommels en judolessen. We gaan op wintersport en zijn zojuist per auto vertrokken. Niets is zo gezellig en avontuurlijk als op vakantie gaan met de auto. Zo’n trip bezorgt je bij de voordeur al een vakantiegevoel.
We zijn nog maar net onderweg als mijn peuterdochter om drinken vraagt, dus pluk ik haar beker uit m’n tas. Ze krijgt het voor elkaar om het deksel van de beker los te schroeven en voor ik kan ingrijpen, is de auto gevuld met de zure lucht van gemorste drinkyoghurt. Alles zit onder de kleverige drank. Mopperend schiet mijn man de snelweg af en niet veel later ben ik druk in de weer met snoetenpoetsers.
Na het opruimen van de plakkerige troep hervatten we de reis en juist als ik ben geïnstalleerd, piept mijn zoon vanaf de achterbank dat hij moet plassen. Met rollende ogen kijk ik manlief aan. We laten hem weten bij de eerstvolgende benzinepomp te zullen stoppen, maar helaas is er na een halfuur rijden nog steeds geen pompstation te bekennen. Als het mannetje op klappen staat en me met een benauwd gezicht aankijkt, geef ik hem een bekertje en laat hem daarin plassen. Probleem opgelost.
Als we even later Duitsland binnenrijden, begint mijn driejarige dochter te mekkeren om een koek. Ik deel gehoorzaam lekkernijen uit en knabbel zelf ook aan eentje. Helaas neemt dochterlief geen genoegen met maar één koek en ze zet het op een krijsen. Om een affaire te voorkomen geef ik haar de koeken waar ze om vraagt, maar zelfs nadat er vier van in haar mond zijn gepropt, blijft ze gillen om meer. Ik signaleer de geïrriteerde blik van mijn echtgenoot en zet snel een DVD van Het Zandkasteel op. Zodra madame de irritante begintune hoort, staakt ze haar geschreeuw en steekt tevreden een duim in haar mond.
Deze rust blijkt van korte duur, want mijn zoon begint te zeuren of het nog ver is. Hij heeft geen zin meer. Ik draai me naar hem om en stel voor een spel te doen. Voor ik het weet ben ik verwikkeld in zinloze autospelletjes. Dieren raden, letterbingo en ik ga op vakantie en neem mee passeren de revue, terwijl Koning Koos, Sasa en Toto ondertussen hinderlijk door ons gekakel heen blèren.
Als ik voor m’n gevoel voor de duizendste keer een dier moet raden, klinkt er achter mij een zacht gesnurk en zie ik dat de kinderen in slaap zijn gevallen. Ik ga weer recht in mijn stoel zitten en stoot daarbij het bekertje urine om. Heel mijn voorraad broodjes zit onder de pies en tot overmaat van ramp neemt onze chauffeur de verkeerde afslag.
Als we uiteindelijk een uur later weer op de goede weg zijn en ik met luierdoekjes de plasschade probeer te beperken, neem ik me voor om volgend jaar de vakantie gezellig vanaf het vliegveld te beginnen. Zo avontuurlijk.
Beste Carmen, wat heb je dit vakantie drama weer raak op papier gezet. Het deed mij onmiddellijk denken aan een reis met ons grut naar zuid-frankrijk jaren geleden. We reden s’nachts omdat we hoopten dat de kinderen dan zouden slapen (baby 3 maanden en eentje van 2+) Ze hebben de hele reis allebei lopen mekkeren, s’ochtends waren mijn knieen en ellebogen vuurrood van het schuiven over de bekleding.
Hondsmoe kwamen we om 12 uur s’middags aan. Mijn man en ik waren beiden volledig kapot en dus ook niet meer in staat om de situatie te overzien toen we met z’n tweeen bezig waren de auto uit te pakken bij onze villa met zwembad…
We kwamen elkaar tegen in de gang en keken elkaar aan…we stoven tegelijk naar het zwembad om onze dochter van 2 op haar buik in het zwembad te zien liggen. Mijn man nam een enorme sprong en was in 1 keer bij haar en tilde haar op de kant, ze proestte gelukkig snel, huilde toen en was vooral heel erg geschrokken.
We waren door het oog van de naald gekropen. Ik ben nooit meer zo moe geweest, maar er zijn andere momenten geweest die in de buurt kwamen en dan dacht ik aan mijn moeder die zei: ‘Ik loop op mijn tandvlees’ Toen ik nog geen kinderen had had ik geen idee wat dat betekende…
Dank voor je mooie column!!
Linda Woudstra
