Tot een uur voor het grote moment was ik nog in grote twijfel. Zal ik wel of niet mijn jongste vierjarige spruit laten vaccineren?
Vanochtend werkte ik nog mee aan het KRO programma Griepspreekuur, dus ik zou het toch moeten weten. Ik lees Medisch Contact, houd zorgnieuws bij, wantrouw van nature alles wat met de farmaciemaffia te maken heeft. Kortom, ik heb genoeg, zelfs meer dan genoeg inhoudelijke informatie voor handen. En toch die twijfel. Thuis was haar vader er helder over. Voor hem was het geen vraag. Niet vaccineren. Zo'n programma is er niet voor het individuele belang, maar vanwege economisch en landsbelang. En een griep zou zij zeker aankunnen. Omdat ze sterk is, nooit ziek is en daarmee mooi weerstand opbouwt. En dit vaccin is niet getest op kinderen en de lange termijn effecten zijn niet bekend. Allemaal steekhoudende argumenten. Toch hield ik de hele dag een ernstig storende buikpijn bij het idee haar NIET te laten prikken vandaag. Ben ik inmiddels zo geïndoctrineerd? Wellicht, ik had genoeg wijze heren bezwerende woorden horen uitspreken vandaag. Maar die buik, dat is toch mijn helderste graadmeter. Om half vier was ik eruit. Nog wat sms'en en bellen met mijn lief en hij vond het goed. 'Als het voor jou goed voelt, ga je toch die prik halen.' Door de stromende regen sjezen we om vier uur de sportzaal binnen. Nog even knaagt het. Stel nu dat 't vaccin niet veilig is? Was ik maar zoals de gemiddelde Nederlander die wellicht al die vragen niet heeft. Dan zet ik me er over heen en kijk de dame van de innamebalie van de formulieren diep in de ogen. Vertwijfeld zeg ik: “Tot een uur geleden twijfelde ik nog over het nut van deze vaccinatie.” Helder en klip en klaar antwoordt ze: “Vorige week was ik hondsberoerd van mijn eigen vaccinatie en dat was dus van het dode virus. Stel je voor dat ik het levende virus was tegengekomen. Wat dan?” Het is exact die onwetendheid waar de overheid op inspeelt. Dat gevoel dat je niet weet wat er komt en wat er met je kind gebeurt als het werkelijk heftig ziek wordt. Voor mij persoonlijk was de angst groter dat er in een ziekenhuis geen beademingsapparatuur aanwezig is om mijn straks doodzieke dochter te helpen, of een arts die zit te suffen, of een ambulance die niet op tijd komt, dan de angst voor de effecten van het vaccin. Dat zegt wel weer genoeg over mijn ontbrekende vertrouwen in de gezondheidszorg. Dan toch maar die prik. Om ander leed te voorkomen. Zij vond het overigens allemaal best, huilde geen moment, kreeg een Sint-plaatje, een snoepje en een Ikea-knuffel en vond het allemaal best. Mag ik nog een keer, vroeg ze. 'Ja hoor, over een paar weken mag je weer.' |
Geef een reactie