`We moeten stoppen van onze kinderen succesvolle projecten te maken.` schrijft Dana in haar laatste column. Een column over hoe we van onbevangen moeders verworden tot moeders die vooral verwachten wat het kindje kan en moet…
Je kinderen zijn je kinderen niet
Vol verwondering over wat er groeit in haar buik, zie ik de onbevangenheid in mijn zusjes ogen. Dit najaar verwacht zij haar eerste kindje. Mooi om haar blijdschap te zien, haar verwondering over het groeiende wezentje. Onlangs zei een kennis (moeder van drie en pleegmoeder van één): ‘Wat wisten we nog weinig, hè. Toen we eraan begonnen. Gelukkig zijn we nu ervaren moeders.’ Ik vraag me af wat ik liever heb, dat onwetende, onbevangen gevoel van mijn zus. Of die alwetende, ervaring van de doorgewinterde moeder.
De laatste tijd probeer ik juist dat onbevangen gevoel weer terug te halen. Want wat we ook doen, we zullen nooit de touwtjes helemaal in handen hebben bij onze kinderen. Dat is tegelijk de kracht van de natuur. Kinderen zijn onvoorspelbare wezens, over wie je je dagelijks zou moeten verwonderen. Die afwachtende houding die we tijdens onze zwangerschappen zo goed aannamen, zie je in de jaren daarop sterk verdwijnen.
Van afwachten gaan we zoetjesaan over naar verwachten. Ik merk dat dit verwachtingspatroon extreem aanzwelt in onze maatschappij. Het stuit mij steeds meer tegen de borst. Van kinderen wordt verwacht uitstekend te presteren, op school en op de sportclub. Zelfs als ze gaan logeren bij opa en oma (lief zijn, goed luisteren, niet te veel ijsjes….) Eigenlijk overal. Zo leren ze nooit wie ze werkelijk zijn en wat ze zelf eigenlijk willen. Deze generatie kinderen groeit ook nog eens op in een wereld waarin hun moeders, bijzonder veel van hun maar ook van zichzelf verlangen.
Onze kiddo’s zien dagelijks een moeder die alles combineert. De leuke, hardwerkende, relaxte, fitte, gezellige, knutselgrage, geduldige, actieve moeder. Dit alles overgoten met een heerlijk stress-sausje. Ongewild of onbewust geven wij deze ingewikkelde levenshouding over aan onze kinderen. Zij groeien op in een omgeving waarin zij niet langer hun eigen manier van leven kunnen ontdekken, maar exact weten aan welke verwachtingen zij moeten voldoen. Vind je het gek dat een groot deel van de ‘gelukkige’ twintigers geen idee heeft wat zij wil in het leven. Psychologen hebben hun handen vol aan deze zoekers. De laatste jaren stijgt ook het gebruik van anti-depressiva onder jongeren meer en meer.
Mijn visie en gevoel is dat we dat weer moeten voelen. We moeten stoppen van onze kinderen succesvolle projecten te maken. Zij hebben het recht hun eigen levenspad te ontdekken. Met alles wat daarbij hoort. Een gezonde dosis frustratie, of noem het uitdaging, creëert bijzondere en inspirerende kinderen en straks volwassenen. Het wordt tijd dat we even teruggaan naar het gevoel van afwachting. Laat je weer eens verrassen.
Geef een reactie