Jan Kees de Jager maakte vorige week bekend dat hij de herenliefde bedrijft. Gelukkig beloofde hij ons dat we niet lang meer in spanning hoeven te zitten voor hij zijn partner ten tonele zal voeren. Dank je, Jan Kees dat je zo met ons meedenkt, maar eerlijk, het mag mij bespaard blijven!
Deze column verscheen maandag 16 mei 2011 in het Financieele Dagblad, voor de FD versie klik hier Ik wil het helemaal niet weten! Voor je het weet haal je je van alles in je hoofd over zo’n partner. Of voor de geest, nog erger! Waarom wij allemaal zouden moeten weten hoe of met wie Jan Kees zijn schaarse vrije tijd doorbrengt, laat staan zijn seksualiteit beleeft, heb ik nooit en te nimmer een publieke zaak gevonden, dus waarom vindt hij dat dan wel? Of zouden de spindokters van het CDA hem hebben geadviseerd om nu eens niet met zijn flesje cola aan zijn zijde te verschijnen maar met zijn partner? Of is het allemaal een idee van hemzelf? Heeft zijn seksuele voorkeur überhaupt iets met zijn taak of rol te maken als minister? Ik vrees van wel. Ik zie een verband tussen het gebrek aan vrouwen in de top van het bedrijfsleven en een toenemend aantal mannen in de politiek, dat zich klaarblijkelijk geen tijdrovend gezinsleven kan veroorloven. De criteria om te overleven in deze topfuncties sluiten steeds meer ‘normale’ mensen uit. De norm is nog altijd mensen met een gezin. Maar dan wel diegenen die zich daar vervolgens niet al te veel van hoeven aan te trekken. Mensen dus die goed zijn in delegeren en daar niet snel van wakker liggen of van hun achterban de volledig steun en permissie krijgen om zich aan hun taak te wijden. Om die reden sneuvelen ook nog steeds zoveel vrouwen, omdat zij zich naast een carrière ook het lot van hun gezin blijven aantrekken in weerwil van jarenlange brainwashing. In de politiek is nu de volgende fase aangebroken; ook mannen haken steeds vaker af. De politiek loopt voor op wat het bedrijfsleven nog te wachten staat. Want als de trend zich doorzet verwacht ik dat we in alle topfuncties niet alleen heel weinig vrouwen zullen zien, maar ook steeds minder mannen met een gezin. Eerder verlieten al Wouter Bos en Camiel Eurlings de politiek omdat zij meer tijd en aandacht aan het gezin wilden besteden. Het gezinsargument is niet het enige wat een carrière in de weg kan staan. Een veeleisende partner kan dat ook. Of een gebrek aan geld of steun en hulp van familie. Al tien jaar lang staan wij dagelijks in contact met mensen die werk en gezin met elkaar proberen te combineren. Over de jaren heb ik een profiel opgesteld van de meest kansrijken voor een topfunctie met een gezin: 1. Zij die elkaars carrières gelijkwaardig inschalen. Een journalist en schrijver is een ijzersterke combi, twee onderzoekers bijvoorbeeld ook. 2. Zij die elkaars carrières op vrijwillige basis verschillend inschalen en de combinatie werk en gezin traditioneel invullen. Vooral hij werkt, partner vult aan waar nodig. Hier zitten de meesten met het 1,5 verdienmodel. 3. Zij die al vanaf begin van hun carrière beschikken over een hoog salaris (advocaten), veel vermogen en/of opa en oma die altijd beschikbaar zijn als oppas. 4. Zij die vroeg kinderen hebben gekregen en bij wie het huwelijk stand heeft gehouden. De Duitse Ursula von der Leyen studeerde economie, politiek en geneeskunde en was in het eerste kabinet van Merkel minister van gezin. Zij heeft zeven kinderen en zei in een interview dat zij haar carrière te danken had aan haar familie die het haar gunde. Als je partner, noch je familie geëmancipeerd is, vergeet het dan maar, zeker als je geen geld hebt. Willen wij dat onze volksvertegenwoordigers straks niet louter homo’s, lesbiennes, singles en kinderloze oudere mannen en vrouwen zijn, dan moet of de werkdruk omlaag of het salaris omhoog. Misschien kunnen we beginnen met het salaris van Rutte, voor ook hij uit de kast komt. NOOT: Linda Woudstra beheert in het Zakenkabinet de portefeuille Algemene Zaken. Ze is directeur van Regeltante bv en Yellow & Blue Consultancy bv. |
