Terwijl bijna alle partijen in Nederland naarstig op zoek zijn naar nieuwe leiders, vieren de Democraten in de VS een feestje. Zij hebben het, na eindeloos gesoebat, voor elkaar dat elke Amerikaan verzekerd kan worden voor ziektekosten. Een huzarenstukje dat Hillary Clinton jaren geleden niet tot stand wist te brengen.
De ondertekening van de wet werd ingeleid met een weergaloze speech van vice-president Joe Biden; een toespraak waar je je vingers bij aflikt. ‘History is made when men and women decide that there is a greater risk in accepting a situation that we cannot bear than steeling our spine and embracing the promise of change.’ Om vervolgens zich rechtstreeks tot Obama te richten: ‘History is made when a leader’s passion is matched with principle to set a new course.’
Ik weet niet hoe u deze woorden ondergaat, maar ik voelde meteen de armoede van het woord in Nederlandse politiek. Wanneer ik de hakkelende Balkenende probeer te volgen, voel ik mij verre van geïnspireerd, laat staan serieus genomen. Passie? Ik zie alleen verbetenheid en ergernis. Onze leider zou zo intelligent zijn dat hij door zijn eigen ongeduld over woorden struikelt. Op mij komt dit gehaspel verre van intelligent over. Ik zie er alleen minachting voor het gehoor in; wij zijn het plebs. Wie in de Nederlandse politiek — na Hans van Mierlo — zou ooit en met zoveel gemak als Biden zulke woorden kunnen uitspreken en daarbij groot genoeg zijn om ze te bedenken en waar te maken? Het is natuurlijk heerlijk wanneer je je kunt vastbijten in een groot onrecht en wanneer je veel mensen het cadeau van gezondheidszorg kunt geven. Een soort humanitaire hulp waartegen, wanneer je de juiste toon weet te raken, eigenlijk niemand nee kan zeggen. Wat zijn onze Waterloo’s en waar is hier leiderschap, passie en retoriek nodig? De lijst van problemen, waar onze huidige generatie visieloze en humorloze leiders niet tijdig uit wist te komen, is eindeloos. Hypotheekrenteaftrek, vergrijzing, de Noordzuidlijn, fijnstof, babysterfte, immigratie, staatsschuld. Wij veranderen pas wanneer het schip de wal raakt, vrees ik. ‘The greatest wealth is health’ galmt Obama zijn gehoor toe. Je ziet de mensen opgelucht ademhalen, instemmen en verlost worden van hun ‘greed’. In de door Amerika veroorzaakte wereldwijde kredietcrisis weet Obama mensen te binden met de juiste woorden. Hij vindt bereidheid en kapitaal om zijn plannen tot wet te verheffen en te financieren. Het is fascinerend hoe dit kan. En Obama zelf geeft het antwoord: ‘We are not a nation that falls prey to doubt or mistrust. We don't fall prey to fear. We are not a nation that does what’s easy. That’s not who we are. That’s not how we got here.’ Obama geeft zijn gehoor respect, begint een moestuin in het Witte Huis, schenkt zijn kinderen een hond en prijst openlijk de kwaliteiten van zijn vrouw. Hij lijkt niet bang zijn privéleven onderdeel te maken van het presidentschap. In Nederland trekt Bos zich terug uit de politiek omdat hij zijn gezin meer aandacht wil geven. Niks mis mee, maar waarom niet een papadag? Of was de sfeer gewoon te verziekt tussen premier en vicepremier? De kleingeestigheid van de Nederlandse politiek is te verstikkend voor mensen met gedroomde idealen, zoals Agnes en Wouter. Wilders floreert hier juist wonderwel, ook al creëert hij heel wat illusies met zijn verbod op hoofddoekjes. Het beeld dat Wilders wil scheppen is dat onder zijn leiding woorden in daden worden omgezet. Zijn zelfverzekerde opstelling en heldere teksten ,zorgen er voor dat veel kiezers het niet zien als luchtfietserij. Jammer dat Wilders geen andere idealen aanhangt. Deze column verscheen onlangs in het Financieel Dagblad. |
Geef een reactie