Ruim baan voor het deeltijdfeminisme!

De gemiddelde leeftijd waarop Nederlandse vrouwen hun eerste kind krijgen ligt, met als gemiddelde 29 jaar, hoog (Emancipatiemonitor, 2006).
En dan… Het zijn vooral de vrouwen die parttime gaan werken wanneer er kinderen zijn en op topposities zitten nog altijd meer mannen dan vrouwen. Daar kun je boos om worden. Maar het is ook in grote lijnen heel verklaarbaar. De meeste vrouwen hebben namelijk niet alleen hun tikkende biologische klok, waardoor zij kinderen krijgen. Zij hebben vervolgens ook ‘last’ van een moedergevoel. Dat moedergevoel maakt dat veel vrouwen vervolgens voor een groot deel zélf voor hun kinderen willen zorgen.

 

Weg met het deeltijdfeminisme?
In het voorjaar van 2007 verscheen van de hand van Heleen Mees het boek Weg met het deeltijdfeminisme. Een bundeling van columns die zij in 2006 in het NRC Handelsblad schreef. Heleen Mees noemt zichzelf in een interview met de Volkskrant een ouderwetse feministe en ouderwets zijn haar uitspraken inderdaad. Met veel van haar (vaak neerbuigende) uitspraken over parttime werkende vrouwen doet ze de gemiddelde vrouw van nu tekort.

Heleen Mees stelt dat Nederlandse vrouwen zichzelf zo weinig serieus nemen en vooral parttime werken om thuis het huishouden te doen. Het gros van de Nederlandse vrouw echter ‘draait’ niet op voor zorgtaken, maar zij kiezen daarvoor, heel bewust. Ze nemen zichzelf en hun rol als moeder zeer serieus. Ze blijven dan ook niet thuis om het huishouden te doen, ze blijven thuis om tijd te besteden aan hun gezin en om hun kinderen op te voeden. Een veelgehoorde uitspraak is: ik heb geen kinderen gekregen om ze vervolgens uit te besteden. Vrouwen kiezen ervoor, ze vinden het hun verantwoordelijkheid én ze genieten ervan.

Mees vindt dat vrouwen pas meetellen wanneer zij een topfunctie ambiëren. Zij zouden een voorbeeld moeten nemen aan hun Amerikaanse seksegenoten, die veel meer aanwezig zijn in (de top van) het bedrijfsleven dan wij hier. Dit bereiken zij doordat zij niet alleen huishoudelijke taken maar ook zorgtaken inkopen. De kinderen laten zij over aan de nanny. Op deze manier, zo claimt Mees, ‘beperken Amerikaanse vrouwen hun eigen werkdruk terwijl ze tegelijkertijd nieuwe banen in de dienstensector scheppen voor laagopgeleide arbeidskrachten.’ En daar zit ‘m nou precies de kneep: het laatste wat veel Nederlandse vrouwen willen is de kinderen fulltime uitbesteden. Niet omdat zij geen ambitie hebben, niet omdat zij door hun mannen gedwongen worden om de zorgtaken op zich te nemen en het huishouden te doen (hoewel ze over het aandeel van mannen hierin best nog te klagen hebben), maar omdat ze vinden dat hun verantwoordelijkheden óók dáár liggen.

 

Ruim baan voor het deeltijdfeminisme!
Ik heb veel respect voor vrouwen die fulltime streven naar het doorbreken van het glazen plafond en ook nog een gezin hebben. Deze vrouwen laten zien dat het mogelijk is om carrière te maken én een gezin te runnen. Ook heb ik respect voor die vrouwen die kiezen voor een combinatie van werken en zorgen, ook al ervaren zij die combinatie soms als heel zwaar. Maar ook heb ik veel respect voor de vrouwen die het lef hebben om hun eigen carrière in de ijskast te zetten en financieel afhankelijk te worden van hun man, ten gunste van de zorg voor hun kinderen.
Welke keuze vrouwen ook maken, allen vervullen zij een belangrijke en nuttige rol in onze samenleving. Gelukkig hebben we in Nederland de relatieve vrijheid om ons leven in te richten rond werken en zorgen, op de manier die het beste bij ieders eigen situatie past. Lang leve het deeltijdfeminisme! Neerbuigend over deze groep doen is volkomen onterecht!

 

Lees ook Marja Pronk's boek: De Spitsuurclub.

Of kijk op de site van het bedrijf van Marja Pronk: In Je Kracht.