Een kennis van mij vertelde onlangs dat zij en haar man ziek waren geweest. En wat het gevolg hiervan was op haar gezin. De kinderen vonden het maar raar dat papa en mama de hele dag in pyjama op bank of in bed lagen. Het verhaal inspireerde mij. Want kunnen mama’s eigenlijk wel ziek worden?
Ja! Ook mama’s kunnen en mogen ziek worden. Alleen laten mama’s het niet altijd toe. In mijn voorbeeld heeft de moeder zich uiteindelijk vermand en net gedaan alsof ze zich goed voelde, zolang haar zoontje wakker was. Want hoe kan een gezin blijven draaien? Kinderen moeten worden aangekleed, naar school gebracht, gevoed en de (af)was moet worden gedaan. Zeker voor alleenstaande mama’s, die niet kunnen rekenen op een partner, betekent ziek zijn een grote chaos in het gezin! Een zieke mama (of papa) in huis heeft ook emotionele gevolgen voor een kind. De ouders zijn zijn of haar zekerheid. De kwetsbaarheid van een ouder heeft daarom, naast praktische, ook emotionele gevolgen voor een kind. In mijn voorbeeld merkte de moeder dat het voor haar zoontje onveilig aanvoelde. Hij kreeg het gevoel van ‘Wie moet er nu voor mij zorgen?’ Ziek zijn is een beetje onvolmaakt zijn. Als je al van volmaakt of onvolmaakt mag spreken. In deze tijd, waarbij je de preventie posters van de Mexicaanse griep overal tegenkomt, gaan we soms vrij ver om ziek zijn onder controle te houden. Maar misschien wilt je lichaam je op deze manier wel iets vertellen. Dat we het rustiger aan moeten doen of gezonder moeten eten. Misschien zijn het wel emoties die vast zitten in ons lichaam, die op deze manier onze aandacht vragen. Dan kan ziek zijn heel heilzaam zijn. Het kan je met beiden benen op de grond zetten en het leven relativeren. Deze vorm van kwetsbaarheid kan moeilijk zijn om van jezelf en van anderen te accepteren. Toch ben ik van mening dat een kind door zijn of haar ouders kan leren dat ziek zijn mag en kan. En dat je als ouder soms ook moe bent of verdrietig. Als ouder kun je een voorbeeld stellen voor je kind. Zodat je kind leert ook deze kant van zichzelf accepteren en er ruimte aan kan geven. En dat we niet minder van elkaar gaan houden als we deze kant van onszelf laten zien. Naar mijn mening kun je er zelfs enorm van groeien. “Volmaaktheid in de zin van het uitsluitend goede, schone en pure is een abstractie, verzonnen uit wanhoop over de onverzoenbare zijden van dit werelds bestaan.” Nico Tydeman (het temmen van de os, 1991) Reactie van lezer: Lieve Francien, ik heb allebei jouw colums gelezen en begrijp je heel goed maar je kunt ook nog anders naar de dingen kijken….als je het leven kunt aanvaarden zoals het komt…en je handelt naar de dingen die zich op HET moment aandienen, vanuit een toegewijde liefde met aandacht (ook al is dat dan aandacht voor jezelf…of misschien wel JUIST aandacht voor jezelf)….dan is het leven altijd perfect…omdat je dan naar mijn idee begrijpt dat het leven je op elk moment alleen maar DAT geeft wat jij als mens nodig hebt om verder te komen…om te kunnen groeien. (anders groeien we ook niet en is het leven voor mijn gevoel zinloos) Ik denk ook, dat wanneer zich dingen aandienen en je in staat bent om het te verwelkomen, te aanvaarden, je gemakkelijker door soms lastige of moeilijke tijden heenkomt. Dit is ook meteen een reactie op jouw andere colum, liefde en toewijding is voldoende…in alle opzichten bedoel ik dan!…voor hetgeen je doet voor een ander maar OOK TEGELIJKERTIJD rekening houden, uit liefde en toewijding met jezelf!!!! Uit ervaring weet ik dat dit dus vaak zoeken naar een evenwicht is en dat gaat met vallen en opstaan..maar goed..daar zijn we nou mens voor!…dat is normaal…dat mag. Waar komt toch het idee vandaan dat wij geen fouten mogen maken…dus perfect moeten zijn!? (want jij bent echt niet de enige die hierover is gestruikeld!)…Maar als je het nou eens andersom bekijkt…zijn wij als mens niet, met al onze zogezegde fouten….PERFECT… en hoef je niets te veranderen…het leven geeft aan ieder wat hij/zij nodig heeft (vaak dmv anderen die je op een of andere manier ontmoet, ook al is dat niet altijd even leuk!)…je bent goed zoals je bent…en de dingen van jezelf die jou niet bevallen, waar je niet gelukkig mee bent (omdat jij dat zelf (ook) vind en niet omdat een ander dat vind!)….die kun je besluiten te veranderen…En als je besluit, om bepaalde zaken aan te pakken…wil ik je dit advies, vanuit de grond van mijn hart geven: doe het wel op een liefdevolle toegewijde manier…en heb geduld met jezelf…je bent maar mens, neem de tijd en ben lief voor jezelf. En weet je…er is altijd wel ergens iemand die jou wil ondersteunen in jouw proces…jij bent alleen wel DE aangewezen persoon om te kijken wie je daarvoor wilt uitkiezen (niet andersom!) En tot slot wil ik aan ieder die dit leest…. een hele warme hartknuffel sturen…en hoop dat ook jouw hart de liefde, in de breedste zin van het woord, mag gaan omarmen. M. van B. |
Geef een reactie