De thuiszorg staat op zijn kop sinds gemeentes zelf het geld mogen beheren. De huishoudelijke hulp betaalt vreemd genoeg de rekening van jarenlange zelfverrijking en potverteren in de thuiszorg. Toch is de sanering die nu gaande is beter dan doormodderen, vindt Linda Woudstra directeur van Regeltante in haar column in het Financieele Dagblad.
Hulde voor stoppen zelfverrijking thuiszorgdirecteuren 18 februari 2008 | Het Financieele Dagblad Lees het artikel hier online! Door: Woudstra, L. Wordt er eindelijk eens niet te veel geld uitgegeven door de overheid, is het weer niet goed. Ik heb het over de vermeende 200 miljoen euro die bij gemeentes niet is uitgegeven aan de uitvoering van de Wet maatschappelijke ondersteuning, kortweg Wmo. Waar ging het ook alweer allemaal over? De Wmo werd in 2006 ingevoerd om de uit de pan reizende kosten van de AWBZ in te dammen. Falend toezicht op de indicatiestelling maakte het wel heel gemakkelijk voor belanghebbenden al het beschikbare geld ook op te maken. De meest eenvoudige manier voor een thuiszorgorganisatie om riante omzetten binnen te halen, werd bereikt door heel gespecialiseerde zorg te indiceren à 35 euro of meer per uur, om er vervolgens de goedkoopste hulp op af te sturen van 14 euro bruto, inclusief werkgeverslasten. De hulp in kwestie wist daar natuurlijk niets van, die was gewoon heel gelukkig met haar baantje en verzorgde haar cliënten met liefde. Nu gemeentes deze lucratieve cirkel doorbroken hebben omdat zij zelf de indicaties doen, schreeuwen de thuiszorginstellingen moord en brand. Met als inzet de zielige huishoudelijke hulp, die zij nu wel moeten ontslaan omdat de gemeente zo laag indiceert. Daarbij maken ze handig gebruik van de media, die dit verhaal voor zoete koek slikken. De NRC kopte 12 februari met 'Een stofdoek om het gasfornuis schoon te maken', om de onkunde van het goedkopere personeel aan te tonen. En diverse tv-actualiteitenprogramma's stelden al met graagte vast dat gemeentelijke ambtenaren het zomaar durven om cliënten telefonisch te indiceren, waardoor ouderen verstoken zijn van de juiste (!) zorg. Maar waarom ontslagen? Deze mensen zijn toch de 'bread and butter' van de organisatie? Sommigen mogen nog verder als alfahulp, want dan loopt de werkgever geen risico. Hoezo geen risico?! Zeker om niet te moeten snoeien in alle andere uitgaven. Zoals veel te hoge overheadkosten, managementsalarissen, adviseurskosten en verse bloemen op kantoor. Laten we die bloemen maar geven aan de ambtenaren die zeer succesvol zijn geweest een halt toe te roepen aan de zelfverrijking van de thuiszorgdirecteuren. In juli 2007 werden door de SP in Groningen de gigantische stijgingen van salarissen aan de top van deze instellingen aan de kaak gesteld: 'Bij Icare/Evean is de stijging 21,4 procent en bij Thuiszorg Groningen/Sensire wordt het zelfs 46,1 procent meer.' SP-raadslid Ria Rademaker sprak er 'schande' van. Voor de hele arbeidsmarkt geldt dat er veel te veel interim-, detacherende en uitzendende organisaties zijn, die het volledig gelegitimeerd vinden om een toeslag van 30 procent of meer op het loon te berekenen en daaraan grof geld verdienen. Het is dan ook volstrekt logisch dat de overheid ingrijpt. De steeds verfijndere zoekmethoden en toegankelijkheid van internet maken het ondertussen mogelijk dat competenties elkaar vinden zonder tussenkomst van graaiers. Neem een site als www.sharecare.nl. Daar kun je met familie en buurtbewoners de zorg regelen rondom een hulpbehoevende persoon. Op zeer efficiënte wijze worden vraag en aanbod gekoppeld – goedkoop en met persoonlijke aandacht voor de cliënt. Ontbrekende uren mantelzorg of burenhulp kunnen door de betaalde alfahulp worden geleverd. Eén ding moet de gemeente nog wel mogelijk maken: dat de kosten voor de freelancende hulp makkelijk kunnen worden vergoed. Net zoals dat nu al fantastisch werkt in de kinderopvang, declareren op basis van urenregistratie. De 200 miljoen euro die nog in kas is, komt dan terecht bij de dames die het werk doen. Linda Woudstra |
Geef een reactie