Mijn oudste zoon was een jaar of vijf. Iedere week weer die rit naar het zwembad voor het oefenen voor zijn A-diploma. Ook die ene keer. Zwetend als een otter trek ik de kleren van mijn zoon uit om hem in zijn toepasselijke outfit voor het zwembad te hijsen. Kleedkamers zijn niet ingericht om lang met al je kleren aan in te verblijven!
Met de jongste op schoot ga ik even later voor het raam zitten. Dit raam is speciaal ingericht voor alle ouders die de dappere pogingen van hun kroost in het ondiepe water willen aanschouwen. Voor zolang dat duurt dan, want al snel heeft mijn jongste zoon duidelijk andere plannen. Na een waarschuwing dat hij in mijn buurt moet blijven, laat ik hem wat rondscharrelen. Een poosje gaat alles goed. Steeds flitsen mijn ogen zoekend rond om hem scherp in gaten te houden. Voor een avontuurlijke peuter is er verder weinig te beleven. Alleen maar betegelde vloeren en gemetselde wanden. Dacht ik … ‘Is dit uw zoon?’ klinkt het opeens onheilspellend naast me. Verschrikt kijk ik, vanaf mijn stoel waarop ik zit, omhoog. Ik zie een man naast me staan met onmiskenbaar het schuldige snoetje van mijn zoon. ‘Wat is er aan de hand?’ roep ik gealarmeerd uit, terwijl ik omhoog schiet vanuit de harde stoel met plastic zitting. Wat kan hij in zo’n korte tijd hebben aangericht, vraag ik me ondertussen vertwijfeld af. ‘Komt u maar mee, dan kunt u het zelf zien,’ is zijn reactie. M’n zoontje aan de hand meevoerend, loop ik ongerust achter hem aan. Mijn oudste moet zijn wateroefeningen maar even zonder mijn toeziend oog verrichten. Ik heb andere zaken aan mijn hoofd. Eenmaal in de naastgelegen kleedruimte aanbeland, zie ik in één oogopslag wat er in die luttele minuten dat ik mijn jongste zijn gang liet gaan, is gebeurd. Alle gele en blauwe plastic kleerhangers liggen op de grond. Wel een stuk of honderd. ‘Ik ruim het wel op, geen probleem.’ Gerustgesteld loopt de man weer weg. Heeft duidelijk andere zaken te doen. Samen met de kleine veroorzaker van dit alles hang ik alles weer netjes terug. M’n jongste heeft het nu duidelijk naar zijn zin. Hangt zoetjes samen met zijn moeder alle gekleurde hangers weer aan het rek. Hij vraagt nog net niet of we dit spelletje nog een keer zullen doen. Met een zucht ga ik even later weer op mijn stoel zitten, die gelukkig nog vrij is. Anders had ik de resterende tijd staand moeten toekijken. Wordt onverwachts een metalen rooster door de kleine deugniet in mijn schoot gelegd! ‘Wat is dit? Waar heb je dit vandaan?’ vraag ik hem streng. Natuurlijk krijg ik geen zinnig antwoord terug. Opnieuw sta ik van mijn stoel op, waar ik nog maar net in had plaatsgenomen. Ik zie mijn oudste zoon nog net voorzichtig over een blauwe rubberen mat boven het water lopen, aan de hand van de zweminstructeur. Zoekend loop ik de gang rond, ondertussen het ronde metalen rooster in de oorspronkelijke vorm terugbuigend. Ah, gevonden! Het blijkt afkomstig van de koffiemachine. Het afdekplaatje blijkt los in het apparaat te zitten. Ook weer gepiept. Dit keer houd ik mijn jongste weer op schoot. Voor vandaag is het wel weer genoeg geweest. ‘Hoe vond je dat ik het deed?’ vraagt een opgetogen stemmetje me even later, zodra hij in de kleedruimte is teruggekeerd. ‘Heel knap. Ik kan zien dat je al wat vooruitgaat,’ geef ik een leugentje ten beste. Ik vertel hem maar niet dat ik hem slechts enkele minuten bezig heb gezien, met dank aan zijn broertje…. |
Geef een reactie