Daar zat ik dan op kantoor in mijn nieuwe functie. Ik was er drie jaar ‘tussenuit geweest’, dat wil zeggen, mijn eigen loopbaanadvies praktijk vanuit huis gerund, gecombineerd met de zorg voor onze twee kleine kinderen. Nu had ik weer het gevoel een ‘echte baan’ te hebben als HR adviseur in een team bij een groot bedrijf. Lees verder of het Marleen lukt haar angsten te overwinnen.
’s Morgens kindjes naar kinderdagverblijf en naar de basisschool en mam in haar auto naar kantoor. Ik voelde me er goed bij. Heerlijk om weer collega’s te hebben, onderdeel uit te maken van een team, ja zelfs vergaderen vond ik leuk. De kinderen moesten wel even wennen. In de ochtend ‘snel’ ontbijten, drinken, kleren aan, tasjes gereed maken, mezelf kantoorklaar maken, briefje voor de oppas maken en hup met de kids het huis uit! Manlief was vaak vroeg weg vanwege zeer drukke baan, dus voordat ik op kantoor was, had ik er al een hele ochtend opzitten. Niet klagen, dacht ik, alles is onder controle. Kinderen zitten op het kinderdagverblijf of op school, de oppas haalt ze straks op en brengt ze veilig naar huis.
In de eerste maanden van mijn nieuwe werkende bestaan was ik druk bezig met mezelf opnieuw te bewijzen, positie te veroveren, vertrouwen te winnen etc. Moe, maar voldaan kwam ik thuis al waar de oppas uitgebreid aan de tafel alle damesblaadjes zat door te spitten was en de kinderen voor de tv zaten. “Hoe ging het vandaag?”, was de standaard eerste vraag aan Rosa. “Heeft Wessel lekker geslapen”? “O, maar een half uurtje, hij was helemaal niet moe”. Wat gek, dacht ik, meestal slaapt ie minimaal twee uur. Hij zal wel aan Rosa moeten wennen, hield ik mezelf voor. ’s Avonds waren de kinderen bekaf, hadden geen trek meer in een warme hap en werden ’s nachts wakker omdat ze honger hadden.
Toen ik eenmaal ‘ingeburgerd’ was op mijn werk en enigszins de ruimte had om aan andere dingen te denken, kwamen er steeds stemmetjes in mijn hoofd die zich afvroegen hoe het op dat moment met de kinderen èn de oppas thuis zou zijn. “Doet ze het traphekje wel dicht? “, “Zal ze goed opletten in het verkeer?”, “Speelt ze leuk met de kinderen?”, “Komen ze wel toe aan voldoende rust?”. Ik belde regelmatig naar huis en kwam tot de conclusie dat ik de oppas veel duidelijkere instructies moest geven over de wijze waarop ik wilde dat zij met mijn kinderen om ging. Hoewel uit de kennismakingsgesprekken die wij met haar hadden gevoerd bleek dat zij veel ervaring had met het zorgen voor kleine kinderen, informeerde ik naar haar pedagogische kwaliteiten en haar wetenschap omtrent het bieden van een veilige omgeving of het bieden van eerste hulp, bijvoorbeeld wanneer Tim zich bijvoorbeeld zou verslikken. Wist zij eigenlijk wel dat ze Wessel geen hele druiven in zijn mond moest stoppen in verband met verstikkingsgevaar? Een EHBO cursus gecombineerd met opvoedkundige tips speciaal gericht op oppassen of au pairs zou helemaal niet zo gek zijn, vond ik. Zeker niet omdat de oppas een grote verantwoordelijkheid draagt over het allerliefste dat ik in mijn leven heb! Een dergelijk training bleek helaas niet voorhanden.
Inmiddels zijn we drie jaar verder en heb ik mijn kantoorbaan verruild voor werk als zelfstandig ondernemer. Blijkbaar heb ik toch liever zelf de touwtjes in handen. Vanuit de behoefte die ik had -en nog steeds heb- om de tijdelijke verzorger van mijn kinderen goed geëquipeerd thuis achter te laten heb ik een training ontwikkeld speciaal gericht is op de tijdelijke verzorger van kinderen. Deze training “Passen Op Kids” bestaat uit 4 workshops van drie uur. De workshops worden gegeven door gediplomeerde trainers. Afgelopen oktober is de eerste training van start gegaan, en met succes! Ik hoop nog veel van deze trainingen te ‘draaien’ en gezinnen te mogen verblijden met een goed opgeleide en enthousiaste oppas of au pair. Zodat je als ouder met een gerust gevoel de zorg voor je kinderen kunt overlaten aan een ander.
Kijk voor meer informatie op http://www.passenopkids.nl/ .
Marleen Rodenburg
Initiatiefnemer Passen Op Kids.
+31 6 22608113
Geef een reactie