Met zijn benen en armen breed uit elkaar zakt hij weg in onze bank. De afzakbroek blijft net hangen boven het heupbot. Zijn bril, zonder sterkte, zakt wat van zijn neus. Z’n kleurige sneakers vielen al uit toen hij binnenkwam, want de veters mogen absoluut niet dicht. /n‘Ik ga naar ‘t Stedelijk’, zegt hij, en kijkt me triomfantelijk aan.
Hij bedoelt het gymnasium. Maar hij zit nog maar in groep 6, hoe weet hij nu al zo goed naar welke middelbare school hij gaat? Zou hij altijd al hebben willen weten hoe die Latijnse grammatica in elkaar zit, of theologie willen studeren? Duh, dat is natuurlijk een vreselijke 1980 motivatie. ‘Ik wil naar het Stedelijk omdat ze daar hip en slim zijn’ komt er resoluut uit. ‘Oh natuurlijk en jij …bent inderdaad erg hip’. Je moet natuurlijk wel een beetje aardig zijn tegen vrienden van je kinderen. ‘Ja, wij shoppen vaak in Maastricht. En ik ga natuurlijk nooit naar de H&M en de Hema ofzo.’ ‘Oh wat goed zeg… enne … haal je ook zulke goeie cijfers dan? Je komt niet zomaar op het gymnasium en een beetje kritisch zijn mag wel toch wel? ‘Ja, nou ja, niet echt, maar dat zegt niets. Dat komt omdat ik me verveel. Alles is te weinig uitdaging voor mij.’ Zo die zit. Maar dat kan hij zelf niet bedacht hebben. Ik zie opeens twee treurig kijkende ouders voor me, aan de keukentafel, met dat matige rapport van hem terwijl ze zoveel in hem zien… En daar komt de redding, de SUPERMAN van veeleisende ouders: Hoogbegaafdheid! Dat moet het zijn! De laatste tijd lijkt half minderjarig Nederland opeens wel hoogbegaafd. Om daar op getest te worden hoef je geeneens goede cijfers te halen, want natuurlijk ‘presteren ze onder’. Of ze zijn een beetje een buitenbeentje en dat is dan omdat ze zich ‘anders voelen’ want de wereld ziet er natuurlijk heel anders uit met een hoog IQ (schijnt. Ik weet dat niet uit ervaring). Wat een ellende, die hoogbegaafdheid. En de scholen kunnen er ook nog niet veel mee. ‘Je kunt beter dyslexie hebben, of ADHD, vertelde een ouder mij eens, want dan krijg je tenminste aandacht.’ Ik prijs mezelf maar gelukkig met mijn hele gewone, domme en luie kinderen. Nooit een probleem mee. Geen teleurstellingen, geen onderzoeken, ik hoef nooit naar de juf om te vragen om meer aandacht of uitdaging. En ik kan ze ook nog eens gerust H&M kleren geven, ze zien geeneens het verschil. |
Geef een reactie