Het was in de tijd dat onze twee knullen nog op de lagere school zaten. Voor iedere activiteit had hun school vaste clubjes met ouders. Die clubjes varieerden in het opknappen van het schoolplein, het ontluizen van kinderhoofdjes tot het klassikaal voorlezen aan kinderen. Voor bijna iedere ouder een bekend fenomeen, denk ik zo.
Ik herinner me nog goed de volgende situatie. Het speelde zich vlak voor de kerstvakantie af. Aan ouders werd gevraagd om op zaterdagochtend te komen helpen met het in kerstsfeer brengen van de school. Aangezien zowel mijn man als ik ons niet voor vaste taken hadden opgegeven, leek het ons leuk de school hierbij een handje te helpen. Die bewuste zaterdagochtend stond een groepje ouders braaf bij de ingang te wachten tot we naar binnen mochten. Eenmaal binnengekomen gingen we voortvarend aan de slag. Het thema tijdens deze kerst was ‘dromen’ werd me door een onderwijzeres meegedeeld. Ik kon een glimlach nauwelijks onderdrukken. Sinds wanneer had kerst nog een thema nodig? Die ochtend had ik mijn eerste kennismaking met een kunstkerstboom. Ik ontdekte meteen het verschil met een natuurlijke boom. Verrast boog ik alle kersttakken in de gewenste richting. Was alles in het leven maar zo flexibel! Daarna kreeg ik een volgende opdracht. Het versieren van een klaslokaal. Er werd me een kartonnen doos aangewezen, gevuld met witte papieren sneeuwvlokken van vorig jaar. Bewust bewaard voor de volgende kerst. Verbaasd plakte ik de vlokken op de verschillende ramen van het klaslokaal. Wat een verschil met vroeger! Onwillekeurig moest ik terugdenken aan de tijd dat ik als klein meisje op de lagere school zat. Bij aanvang van ieder seizoen kregen we als klas een speciale tekenopdracht. Voor het naderen van bijvoorbeeld de herfst kleurden we een herfstblad met een spetterende achtergrond, dat je maakte door middel van een raster en ecoline verf. Het trotse gevoel wanneer je ontdekte waar de juffrouw je kunstwerk in de klas had opgehangen! Slechts een aantal kinderen uit de zesde klas (nu groep 8 geheten) mocht de naar hars geurende kerstboom in de aula helpen versieren. De kinderen van de school van onze jongens zouden dit speciale gevoel niet meemaken. Op maandagochtend zouden ze langs de opgetuigde kunstkerstboom in de hal lopen naar hun kant-en-klaar ingerichte klaslokaal. Tegen alle ramen geplakt de werkstukjes van vorig jaar. Hoezo kerstgevoel? Kijk, ik snap best dat de inzet van ouders voor een school heel gemakkelijk en efficiënt is, maar dit schiet volgens mij toch een beetje zijn doel voorbij. Het schept toch juist een onderlinge band om samen met je klasgenootjes een kerstboom te versieren of een recent gemaakt werkstuk voor het raam te hangen? Om alvast in de juiste kerstsfeer te komen? We hadden de school die dag een goede dienst bewezen, maar ik was wel een illusie armer! Nieuwsgierig naar mijn boeken c.q. digitale verhalen? Word lid van mijn site op Hyves of zoek anders via naam auteur op de volgende sites: http://www.boekscout.nl/ of www.uitgeverijtab.nl |
Geef een reactie