Terwijl Sjoerd Slagter in Het Financieele Dagblad van zaterdag 9 oktober pleit voor meer gezag in de klas door prijzen aan uitblinkende leerkrachten uit te reiken, ziet men daar in Engeland niets in en heft men het No Touch-verbod voor leraren op. /nZullen leraren straks weer hardvochtig oorvijgen uitdelen om het gezag te herstellen? En leerlingen trillend van ontzag de lessen volgen? /n
Die hadden op mij doorgaans een averechts effect. Wat bedoeld was om mij in het gareel te krijgen, vatte ik meestal op als een uitdaging. Zeker wanneer de waarschuwing in het bijzijn van anderen werd gegeven voelde ik mij in mijn eer meestal zo aangetast dat ik die graag meteen wilde herstellen.
Op een gegeven moment zei mijn vader dat ik te oud was om nog klappen te krijgen. En kreeg ik in plaats van tikken een vlijmscherpe analyse van mijn gebreken voorgeschoteld. Wat naarmate ik ouder werd steeds vaker uitmondde in heftige discussies, waar de vonken vanaf konden spatten, maar die net zolang duurden totdat er iets veranderde, meestal bij mij maar soms ook bij mijn vader. Dan zag hij in dat hijzelf iets onterechts had gedaan en gaf dat ook toe.
Nu ikzelf kinderen heb herken ik de onmacht die je af en toe als ouder en dus ook als leerkracht waarschijnlijk voelt. Hoewel ik er van overtuigd was dat het niet nodig was om te slaan, heb ik mij toch van de corrigerende tik bediend.
Je slaat met de ijdele hoop dat dit tot het gewenste gedrag zou kunnen leiden, maar niets is minder waar. Het enige dat verandert, is het besef dat een tik werkelijk niets uithaalt om blijvend het gedrag van een kind te veranderen. De enige die blijvend veranderde was ikzelf. Boosheid die omslaat in schaamte. Schaamte over mijn falen consequent te zijn of echte aandacht te geven. Want daar draait het volgens mij om; tijd nemen en oprechte aandacht.
Dat vreet energie, iets wat niet iedereen op elk moment heeft. Wanneer we leraren weer gaan toestaan om leerlingen fysiek te corrigeren, vrees ik dat we op de verkeerde weg zijn. Beter is het, het natuurlijke gezag zoveel mogelijk terug te brengen in de klas. Door leraren met voldoende niveauverschil in kennis en ervaring voor de klas te zetten. Dat vraagt om veel meer academisch gevormde docenten.
Die moeten er dan wel heil in zien om weer voor de klas te gaan staan. En dus ben ik het met Sjoerd Slagter eens dat het imago van de leerkracht omhoog moet.
Meer competitie tussen scholen onderling zou daarbij kunnen helpen. Waarom niet opnieuw een TV-show ontwikkelen waarin net als vroeger scholen hun ‘nerds’ naar voren kunnen schuiven om op televisie te strijden om de eer. Daar werd snel duidelijk welke school de meeste slimmeriken wist te binden en waar de prijzenkast rijk gevuld was. Ook pleit ik voor meer sociale controle, gevolgd door peer reviews van andere leerkrachten en regelmatige beoordeling van leerkrachten door leerlingen zelf.
Dit kan natuurlijk alleen echt effect hebben wanneer leerlingen van huis uit ook weer ontzag wordt bijgebracht voor de leerkrachten. Opvoeding is vaak een sluitpost geworden in het jachtige leven van de homo economicus.
Als een leraar al eens een corrigerende tik zou moeten uitdelen dan stel ik voor dat het No Touch-verbod voor ouders wordt opgeheven. Dat zal ongetwijfeld het meeste zoden aan de dijk zetten.
Geef een reactie