Goedheiligman. Niks goedheilig. Elk jaar weer zorgt de beste man voor een maand lang onrust, bedrog en stress. Want hij kan wel vrolijk zwaaiend op zijn schip staan en elke dag in het journaal verschijnen, maar het échte werk wordt opgeknapt door mama. Lees de laatste column van Carmen!
Hij is weer terug, ik weet het zeker. Gisteren heb ik hem gezien. Hij schijnt het afgelopen weekend al te zijn aangekomen. Per boot nog wel. Met in zijn kielzog een rits aan bedienden. En iedereen is zó opgewonden over zijn terugkeer. Behalve ik. Mij kost het ontzettend veel moeite om enthousiast te zijn. Goedheiligman. Niks goedheilig. Elk jaar weer zorgt de beste man voor een maand lang onrust, bedrog en stress.
Want hij kan wel vrolijk zwaaiend op zijn schip staan en elke dag in het journaal verschijnen, maar het échte werk wordt opgeknapt door mama. Want wie staat er heel de maand in kilometerslange rijen te wachten tot ze haar aankopen mag afrekenen? Wie ligt er ’s morgens vroeg al voor de deur van de speelgoedwinkel om het laatste boek van Harry Potter, de recente game van Mario of de allernieuwste Xbox te bemachtigen? Precies. Mama. En niet Sint Nicolaas. Die heeft geen ruzie met andere moeders om het laatste doosje lego. Of zit tot diep in de nacht een paard van papier-maché in elkaar te knutselen. En hij vangt al helemáál geen bange kinderen op, die ’s nachts huilend komen vragen of ze tussenin mogen liggen.
Maar goed, het feest is weer begonnen en ook ik doe er dit jaar weer gewoon aan mee. Tenminste, ik doe m’n best. Want ik heb gemerkt dat het elk jaar ingewikkelder wordt. Mijn vriendinnetjes kijken dagelijks naar het Sinterklaasjournaal, wat tegenwoordig een interactieve spelshow blijkt te zijn. De avonturen van Sinterklaas worden op de voet gevolgd en meegespeeld. Zodoende verstoppen ze sleutels en allerlei verborgen tips in de schoentjes. Aangestoken door hun enthousiasme, besluit ik voor die avond mijn voorbereidingen te treffen. Eenmaal in de supermarkt aangekomen, zie ik tot mijn grote schrik dat zowel de mandarijnen als de bospeen zijn uitverkocht. Evenals de marsepeinen biggen en het strooigoed. Ik besluit in een andere winkel op zoek te gaan naar pepernoten en neem voor de penen en mandarijnen een alternatief mee.
Als we ‘s avonds bij de voordeur luidkeels staan te zingen, kijkt mijn zesjarige zoon me met opgetrokken wenkbrauwen aan als ik geschrapte wortels in zijn schoen stop. Een paar suikerklontjes en een banaan maken het welkomstmaal compleet. Ik doe net of ik zijn verbazing niet opmerk en zing uit volle borst met de kinderen mee. Als de kinderen eindelijk liggen te slapen, begin ik met bonkend hart aan de geheime operatie, ondertussen biddend dat er geen enkel kind wakker wordt en in de gang verschijnt.
Slechts enkele uren later worden mijn man en ik al voor dag en dauw gewekt door twee uitzinnige kinderen. Hij is geweest! Met z’n allen denderen we de trap af en met een triomfantelijk gezicht laat mijn zoon het uitgedoste portiek zien. Dochterlief drukt haar uitgepakte pop tegen haar kleine lijfje aan, terwijl haar broer met een dolblij gezicht zijn nieuwe Cars aanwinst in de lucht steekt. En terwijl ik met verwarde haren en een drastisch slaaptekort naar mijn verrukte kroost sta te kijken, realiseer ik me weer wat een fantastische traditie het Sinterklaasfeest is. Dank u Sinterklaasje! Tot volgend jaar.
