Een nieuwe vaste rubriek is Hoe doet zij het? Centraal in deze rubriek staat een vrouw die op een positieve manier een andere draai aan haar carrière heeft gegeven. Noëlle Kenninck-Bakker geeft de aftrap. Zij is zelfstandig interieurontwerper, die (de aanloop naar) verbouwingen begeleidt; stoffen levert etc. Hiernaast is ze ambtenaar bij de burgerlijke stand en sluit ze ongeveer tien huwelijken per jaar. Echtgenoot Paul is mede-eigenaar van Mastervolt, een bedrijf in o.a. vermogenselectronica op schepen. Noëlle en Paul hebben twee kinderen: Bob (11) en Jim (9).
Je was tot 1995 Commercieel van de STER. Waarom ben je gestopt?
Mijn man was daar algemeen directeur, dus er moest er eentje weg.
Ben je toen voor jezelf begonnen?
Ja, het was een hele woelige tijd in televisieland. De commerciële zenders waren net in opkomst. Er bestond nog weinig kennis over de werving van commercials. Ik werd na mijn vertrek bij STER van allerlei kanten tegelijkertijd benaderd. Het idee ontstond om een aantal van die mogelijkheden te combineren. Met mijn bedrijf nam ik voor 25% deel in de rtv-activiteiten van RMB Nederland BV, een in sneltreinvaart opgerichte joint venture met de Belgische “STER”. Bedoeling was om de derde zelfstandige rtv-reclame exploitatiemaatschappij van Nederland te ontwikkelen naast STER en IP. Op papier was het een uitgelezen kans. Met de komst van Sport 7, de afsplitsing RTL5, SBS en nog een aantal andere initiatieven (bioscoopreclame en allerlei nieuwe radiostations) zou op die manier een redelijk gelijk verdeelde markt met 3 partijen ontstaan. Door omstandigheden bleef echter alleen SBS over als kandidaat en beëindigde RMB haar activiteiten op dit vlak. In dienst treden bij SBS wilde ik niet, ik had inmiddels mijn eerste kind gekregen en het zelfstandige werk sprak me meer aan. Ik ben nog een tijd in de media blijven werken als consultant en werkte zo’n zes dagen per week.
Waarom ben je uiteindelijk een andere kant opgegaan?
We hadden een Fillipijnse au pair in dienst, Marisa. Op een gegeven moment kwam ik keurig in pak met Bob (mijn oudste zoon) van de trap naar beneden lopen en die stak zo zijn armpjes naar Marisa uit. Die vond hij toch eigenlijk veel leuker.. Een bijzonder emotioneel moment. ..Ik vroeg me af waar ik nu eigenlijk mee bezig was. Als ik doorging in de mediawereld dan werkte ik fulltime, dat kon in die tijd niet anders in dat wereldje. Vier dagen per week werken was geen optie. Het was dus eigenlijk alles of niets. Ik heb vrij snel daarna beslist dat ik iets voor mezelf wilde doen. De richting was meteen duidelijk, het moest iets met interieurontwerpen zijn. Dat was eigenlijk mijn tweede leven. Ik ben een opleiding gaan doen, die ik niet heb afgemaakt. In 1997 ben ik begonnen als zelfstandig interieurontwerper en het liep eigenlijk direct goed..
Is het voor jou belangrijk dat je carrière zichtbaar is?
Tja, goede vraag…Je stapt wel uit een trein met allemaal hele spannende stations, de éne nog leuker dan de andere. Zo’n beslissing om je leven anders te gaan inrichten en om je gezin op de eerste plaats te zetten is geen 90-10 beslissing. In het begin was het voor mij gewoon 51-49. Het was een goede keuze, maar het deed ook wel pijn. Omdat je inderdaad niet meer zo zichtbaar bent. Alle andere vrouwen die ik ken die een vergelijkbare keuze hebben gemaakt kennen dat gevoel. Ik mis wel die kick om met een groot team een grote opdracht binnen te slepen. Je moet het nu uit andere dingen halen. En daar ook tevreden mee zijn. Van vriendinnen die ervoor gekozen hebben om wel voor die carrière te gaan hoor ik het andere verhaal. Voor hun is het veel moeilijker, ze hebben die kick wel, maar missen de kinderen. Ik had het er vanochtend met mijn jongens over. Ik vroeg ze naar aanleiding van het interview hoe ze het gevonden hadden als ik 4 dagen per week had gewerkt. Nou, dat vonden ze toch helemaal niks. Als ik alleen op woensdag thuis was geweest dan hadden ze toch geen echt thuisgevoel, zeiden ze.
Hoe reageerde je omgeving?
Ze begrepen totaal niet dat ik die beslissing nam, ze vonden me een echte carrièrevrouw.
Welke vorm van kinderopvang is voor jou het meest geschikt gebleken?
Dat was toch een au pair. Die oplossing was voor mij prettig. Ik vind dat kinderen in hun eigen bedje moeten liggen en lekker thuis kunnen blijven. Dat er gewoon iemand thuis is die voor ze zorgt. Wat Paul en ik wel missen is lekker onbezorgd met elkaar op vakantie kunnen, zonder de kinderen. In tegenstelling tot vrouwen die fulltime werken wil ik niet persé altijd met de kinderen samen op vakantie, maar willen we er ook weleens samen met zijn tweetjes op uit. Omdat we allemaal later aan kinderen beginnen zijn onze ouders ook ouder en die kunnen het niet aan om een week op de kinderen te passen. En oudere kinderen gaan ook niet zo graag uit logeren, die willen lekker thuisblijven. Het lijkt me heerlijk om een goed betrouwbaar bureau te kunnen bellen met de vraag of ze iemand kunnen regelen die een week op je kinderen kan passen. Ik begrijp dat Regeltante.nl dit in haar pakket heeft. Dat wist ik niet en ga dat absoluut uitzoeken.
Hoe combineer je werk en kinderen?
Ik werk met name in de avond of tijdens schooltijd. Het is voor mij belangrijk dat ik er ben als de kinderen er zijn. Ik ben er ook voor hen in de vakantie, dan is het bouwvak en gebeurt er niet zoveel. En mijn ervaring is dat mensen zich eigenlijk ook altijd wel schikken naar mijn agenda. Daardoor kan ik het ook goed aan. Ik doe meestal één of twee klussen tegelijkertijd. Heel eerlijk gezegd zie ik heel veel andere mogelijkheden. Ik zou zo een meubellabel kunnen beginnen met de productie in het Verre Oosten. Voor stoffen geldt hetzelfde, lampenvoeten kan ik ook nooit vinden. Die keuze maak ik nu bewust niet, maar als de jongens groot zijn zie ik legio andere mogelijkheden. Die neus voor zaken is niet verdwenen.
En hebben Paul en jij nog tijd voor elkaar?
We hebben één avond in de week dat we samen iets gaan doen en we sporten samen een keer per week. Dat is ook nodig. Hij reist veel. Als je dat niet doet krijg je een ontevreden gevoel.
Wat zou je de politiek willen adviseren omtrent kinderopvang?
Ik las laatst ergens een interview met Beatrijs Smulders, die zei dat vrouwen eigenlijk het eerste jaar bij hun kinderen thuis zouden moeten kunnen blijven. Zij zegt dat dat een rustigere start geeft voor moeder en kind. Dat zou ik een goede zet vinden. En kinderopvang moet geen belemmering zijn voor vrouwen om aan het werk te kunnen. Je hoort toch vaak dat een substantieel deel van het salaris aan de kinderopvang besteed wordt. Daar zou meer compensatie of subsidie voor moeten komen. Misschien moet je het net zo doen als in de zorg, dat je een eigen budget krijgt en je je eigen vorm van zorg voor de kinderen kunt uitkiezen.
Vind je dat er meer vrouwen aan het werk moeten om de vergrijzing tegen te gaan?
Ik denk niet dat het een verplichting moet zijn. Dat is bijna het opleggen van een cultuurshock. Uiteindelijk kan ik me wel voorstellen dat het iets is dat vanzelf gaat veranderen, door de gevolgen van de vergrijzing.
Zou je achteraf dezelfde keuzes maken op het gebied van loopbaan en studiekeuze?
Nee, ik zou achteraf bouwkunde zijn gaan doen. Dan was ik nu architect geweest. Het lijkt me een kick om een goedgekeurd gebouw werkelijkheid te zien worden.
Welk advies zou je de nieuwe generatie vrouwen mee willen geven?
Blijf dicht bij jezelf. Doe wat je voelt en ga dat gevoel achterna. Echt, je krijgt er zo’n spijt van als je die beslissing niet neemt.
Meer informatie?
http://www.yourinterior.nl/
Geef een reactie