|
De Chinese overheid is bang voor zijn eigen burgers. Het zijn er al bijna 1,5 miljard en je moet er niet aan denken dat die in beweging komen. Allemaal in de stad willen wonen, bijvoorbeeld. Omdat te voorkomen, is het stichten van een gezin voor burgers die oorspronkelijk van het platteland afkomstig zijn, in de stad niet mogelijk. Zodra een liefdes baby zich aankondigt, moet het gezin de stad te verlaten. Huisvesting wordt opgezegd en zo nodig worden rijbewijs en diploma’s afgenomen. China verzekert zich zo van een niet aflatende stroom van goedkope arbeidskrachten die eenvoudig kunnen worden gehuisvest. Nog voor voortplanting een probleem kan vormen worden ze in de armoede terug gedreven, zodat vanzelf de noodzaak ontstaat om weer een ander familielid naar de stad af te vaardigen.
Deze angst voor de eigen medemens heb ik voor het eerst gevoeld op reis in Zuid Afrika. De Townships van ongekende omvang links en rechts van de snelweg, beklemde mij enorm. Het idee dat deze mensen massa in beweging kon komen en zijn woede en frustratie over hun jarenlange armoede op ons zouden kunnen botvieren, scheen mij niet alleen angstaanjagend toe maar ook rechtvaardig. Wat deden wij daar ook? Nog maanden na deze reis vroeg ik mij af wat ik, wij, zouden kunnen doen om het lot van deze mensen te verbeteren. Nu wordt mij in eigen land ook een dergelijke fobische angst aangepraat als zouden wij ook overspoeld kunnen worden door een stroom waanzinnig geworden moslims die met de sharia en koran in de hand ons alles willen afnemen wat we hebben. Moslims, swartmannen en boeren, wat hebben zij gemeen? Niets, behalve dat ze toevallig aan de onderkant van het grote pyramidespel zijn beland. De haat tegen de Joden ging ook al over geld, dus wat zou er nu anders zijn? Wilders snapt dat zelf helaas nog niet zo goed en denkt oprecht dat de verlichting ons scheidt van de rest van wilden. De verlichting? Scheiding van kerk en staat, was eigenlijk ook gewoon een ordinair gevecht om de poen. De kerk moest inbinden ten voordelen van de staat; oorlogszuchtige koningshuizen op zoek naar steeds meer geld om hun levensstijl en uitdijende hofhouding mee te kunnen bekostigen. Peter Drucker legt in zijn boek (1993) “De post-kapitalistische maatschappij” haarfijn uit hoe daarna de belastingstaat is ontstaan; Voor de eerste wereldoorlog lukte het geen enkele staat meer dan 5 à 6% van het nationaal inkomen van zijn onderdanen te vorderen. Tijdens de eerste wereldoorlog ontdekte elk oorlogszuchtig land dat je de bevolking echter volledig kon uitknijpen. Allemaal raakten ze er van overtuigd dat er geen economisch grenzen zijn aan de belastingen die een overheid kan opleggen en het geld dat zij lenen en er derhalve geen grenzen zijn aan wat een overheid kan uitgeven. Voilà in een notendop ons kapitalistische systeem. Dit kan natuurlijk alleen goed gaan wanneer de rooftocht enigszins onder toezicht staat. Het zou zonde zijn om de kip met de gouden eieren te slachten en dus ziet de bank erop toe dat de elite niet al te veel en te vaak een graai uit de pot doet. Tenminste zo ging het tot 9/11 Omdat de zucht naar geld voorwaarde is om het geheel te laten draaien en er nog maar weinig bereidheid is om ver van huis schurkenlanden binnen te vallen, speelt de oorlog zich inmiddels af op de financiële markten. Politici als Wilders zijn daarbij hard nodig. Zij voedden het vijandbeeld, zodat het volk zich afwendt van de stateloze struikrovers, terwijl portemonnee, spaartegoeden en pensioenpotten worden leeggeroofd. Nu het koningshuis aan banden leggen zoals de PVDA voorstelt is dan ook mosterd na de maaltijd. |
