Door: Carmen Heijkoop

Moederstress

Columns / 10 november 2010 / Carmen Heijkoop

Even voorstellen: Carmen Heijkoop (34 jaar) is getrouwd en moeder van twee kinderen. Ze begon haar loopbaan als bladmanager bij een uitgeverij. Vijf jaar geleden verruilde ze deze commerciële functie voor een baan als bureauredacteur. Ze schreef reportages voor diverse tijdschriften en vulde maandelijks een rubriek met cultuur- en uitgaanstips. Sinds 2010 is zij eigenaar van tekstbureau De Letter Jungle en werkzaam vanuit huis. Haar eerste column voor Regeltante heet: MOEDERSTRESS

 

Met kletsnatte voeten en een gillende peuter op schoot, zit ik aan de rand van het zwembad peentjes te zweten. En dat heeft niets te maken met het tropische klimaat van het zwemparadijs. Vandaag moet mijn oudste kind ‘proefzwemmen’ en wordt er gekeken of hij over voldoende zwemtechnieken beschikt om te mogen afzwemmen voor zijn A-diploma.

Als ik niet veel later in de kleedkamer zit te wachten, hoor ik zoonlief in de gang joelen. Zodra ik zijn trotse gezichtje om de hoek van de deur zie verschijnen, spring ik verrukt op. Een dikke kus en een aantal ’high fives’ laten zien dat niet alleen mijn zoon, maar ook ik in de wolken ben.

Kon ik vroeger helemaal euforisch worden als ik eindelijk die trendy tas te pakken had, tegenwoordig sta ik te juichen als mijn kind zijn befaamde ‘zwembriefje’ heeft verdiend. Toch moet ik eerlijk bekennen, dat deze blijdschap niet alleen te maken heeft met moedertrots. Stiekem voelt het ook als een ontheffing van een zware taak. Alsof een ingewikkelde vergadering uiteindelijk tot een geslaagde zakelijke samenwerking heeft geleid. Want dat het moederschap evenveel stress op kan leveren als een verantwoordelijke fulltime baan, dat moge duidelijk zijn. En omdat ik niet over bijster veel organisatietalent beschik en bovendien behoorlijk vergeetachtig en chaotisch ben, heb ik regelmatig last van moederstress.

Want hóe druk kun je het als moeder van een basisschoolleerling hebben? Om te beginnen wordt er direct na elke schoolvakantie alweer gewapperd met stencils waarin staat wat wij de aankomende periode vooral níet moeten vergeten. Dan moet er zeker drie keer in de week in vriendenboekjes geschreven worden. Komt een paar keer per jaar oppaspop Jan logeren. Breng je wekelijks je kind van het ene kinderfeestje naar het andere en moeten er luizen worden weggekamd. Tel daar de functie van bibliotheekmama, pleinwacht en versiermoeder bij op en je agenda staat al voor de helft van het jaar volgeboekt.

En elke keer weer vraag ik me af, hoe al die andere moeders dat toch doen. Gehuld in hippe, trendy kleren staan ze fris en stralend bij het hek te wachten tot hun afgepeigerde kinderen de school uit komt rennen. Die mogen dan zonder protest drie vriendjes mee naar huis nemen, waar ze zelfgebakken en versierde pannenkoeken eten. En terwijl ze het eeuwige vriendenboekje in hun gezellig gekleurde fietsmandje slingeren, probeer ik me met peuter en zesjarige op een onhippe opoefiets te hijsen om vervolgens beladen met gym-, judo-, hockey- of zwemtassen mijn zoveelste strijd van die dag te gaan leveren. Uiteindelijk ben ik tegen de avond allesbehalve het toonbeeld van onweerstaanbare echtgenote. Met klotsende oksels, verwarde haren en uitgelopen mascara ben ik door de stresserende dag en strakke tijdschema welhaast een zenuwinzinking nabij.

En hoewel ik mijn kinderen voor geen goud zou willen missen, ben ik blij dat er morgen een lezing voor de ondernemersvereniging staat gepland. Kan ik even lekker ontstressen.

 
 

Reacties zijn gesloten.