Door: Manon Albers

Manoooon! Mag kokola?

Columns / 29 november 2010 / Manon Albers

Ik ben verliefd op Pjotr, mijn oppaskind. Alles wat hij doet vind ik geweldig. Every little thing he does is magic. Ik lach me gek en hij weet dat ik me gek lach. Om hem. Ik kus hem en hij kust me vrolijk op mijn wang. /nLees de nieuwe column van Manon!






‘Manoooooooon!’


Uitgelaten rent Pjotr ( net 3)  op me af.  Het is vrijdagochtend 9 uur en vandaag zijn we tot 3 uur samen want grote broer en zus zijn al naar school.


Ik ben verliefd op Pjotr. Alles wat hij doet vind ik geweldig. Every little thing he does is magic. Ik lach me gek en hij weet dat ik me gek lach. Om hem. Ik kus hem en hij kust me vrolijk op mijn wang.   


 

De routine van zo’n vrijdag begint met een fles en Teletubbies.

‘Mag kokola?’ vraagt de kleine bink direct en zijn ogen stralen ondeugend. Hij is dol op witte chocolade repen van Albert Heijn en weet ook precies waar ze liggen. Ik ook. En laat ze daar voorlopig maar.     


Nee, Pjot eerst broodje, wil je een croissantje?


Nee!


Broodje pindakaas dan?


Nee!


Kokola had hij toch op de planning staan.  Wat een gezeur met dat mens. Pindakaas, croissant. Raar woord ook dat laatste. Krasan?


Kokola is de keyword voor meneertje. En daarmee basta!    


 

Gelukkig legt hij zich altijd wel vrij snel neer bij geweigerde zaken. Dat is wel erg prettig en lief. Met de knuffels kruipt hij in zijn favoriete stoel en giert van het lachen om Tinky Winky met z’n rode handtas. Wie die infantiele knuffelpoppen met tv in hun buik toch in godsnaam heeft uitgevonden….is slimmer dan ik.

 

Het is mooi weer en ik besluit zoals altijd op vrijdag om rond een uur of 10 naar de Nieuwendijk te wandelen. Pjotr aankleden is nog een hele toer maar ach met wat afleiding en grapjes krijg je veel voor elkaar.  Voor de deur vindt hij een muntje van 50 cent en ik stop het in de zak van zijn replay spijkerbroekje. In de buggy en rijden maar. Hij ziet van alles. Werkelijk niets blijft onopgemerkt. De kleine wereld van  een kleine man. Eendjes, vuilnismannen, treinen in de verte bij het Centraal Station, wolken, vliegtuigen en rondvaartboten. Bij de haringkar zwaaien ze naar ons.

 

‘Wat een schattig zoontje heb je, zegt een oudere dame en aait Pjot even over zijn bol.’


‘Dank u’, zeg ik met een grote glimlach en moet erg lachen. Ik hoor het wel vaker. Pjotrs hartstikke leuke moeder heeft donker haar. De andere twee kinderen ook. Pjotr is lichtblond. We kopen verderop een donut. Brood krijg je er haast niet in s' morgens dus dan maar een donut want krentenbollen vindt hij ook niets. In de korte Kolksteeg zijn de dames van plezier net begonnen. Veel rood en vooral veel bloot. Pjotr geeft zijn donut aan mij want die smaakt plotseling niet meer. Nee, logisch! Ik stop even.


Een flink uitgedoste prostituee lacht en zwaait naar Pjotr en Pjotr lacht en zwaait uitbundig terug. Het geld houdt hij veilig in zijn broekzak. Nu nog wel…


Dag, leuke meisjes van plezier! Have fun today.

 

Pjotr en ik hebben een missie te volbrengen. Een bezoek aan de duifjes op de Dam.

Op de Dam dribbelt hij enthousiast achter de duiven aan. Het gefladder van een paar honderd duiven om z’n koppie vindt hij alleen maar leuk!  Zelfs de man die altijd als Magere Hein verkleedt staat op de Dam en een zeis in zijn hand heeft schudt hij beleefd een handje. Alles is prachtig en interessant en de zeis wordt uitgebreid bestudeerd. Wat een engerd, denk ik. Dat Pjotr dat gewoon leuk vindt. Zo’n klein menneke. Deinst nergens voor terug! Dan is het tijd om even bij de paarden met rijtuigjes te kijken.  Staan altijd geparkeerd voor het Paleis.


Als de paardjes geaaid zijn en we terug gaan over de grachten hoor ik opeens zijn stemmetje: 'Manon, kokola? '   


Ik haal een stukje uit m'n zak geef een zoen op zijn wang en de zon begint te schijnen.

Wat moet ik zonder Pjotr?

 

Wilt u meer lezen van Manon?  Ze heeft het boek 'Toets 2 om door te gaan' geschreven, klik hier

 

 
 

Reacties zijn gesloten.