Mama raakt in paniek

En dat als…overkomt mij natuurlijk ook. Geen vreselijke dingen met de kinderen of met ons gelukkig, maar een dreigende blauwe brief op de deurmat.

 

De Belastingdienst. Of wij even de volledige kinderopvangtoeslag over 2008 willen terugbetalen. Aaaaaaah!

 

Het schijnt dat meerdere Nederlandse gezinnen deze brief hebben ontvangen, maar dat maakt de onrust in mij er niet minder om. Geld blijkt bij mij een makkelijke trigger te zijn.

Allereerst heerst er paniek, de adrenaline schiet door mijn lichaam. Vervolgens laat ik alles(!) uit mijn handen vallen en hang ik meteen met de Belastingdienst aan de telefoon. Voor mijn omgeving lijk ik ogenschijnlijk rustig. Toch bijzonder. Ik kan dus erg rustig lijken terwijl ik inwendig kook.

 

Ik schiet ook niet snel in de stress als Mink of Maud lijkt te stikken in een stukje eten. Sterker nog, ik blijf doodkalm. Zou dit een soort moederinstinct zijn? Want paniek bij mama is paniek bij kind natuurlijk. Die twee zijn helemaal op elkaar afgestemd. Dat blijf ik zowel biologisch als spiritueel heel bijzonder vinden. Er zijn veel mensen die geloven dat je kind niet zomaar bij je is gekomen. Heeft je kind jou uitgekozen? Wil hij of zij je iets leren over het leven of over jezelf? Of is jullie kind een reïncarnatie van een overleden oma of opa?

 

Dood en leven gaan vaak hand in hand. Na een geboorte volgt vaak een sterfte of andersom. Of heeft dit allemaal te maken met het naderen van het magische 2012. Willen onze kinderen ons iets vertellen hierover? Ons ergens van bewust maken? Momenteel zie ik veel baby’s in mijn omgeving die gevoelig zijn. Die graag veel willen worden vastgehouden, veel huilen, snel schrikken en moeilijk in slaap kunnen komen. Komen er in deze tijd misschien meer gevoelige kinderen bij? Willen deze kinderen hun ouders iets vertellen? Dit zijn zomaar gedachten en vragen die zo nu en dan in mij opkomen.