Door: Linda Woudstra

LUISTER naar je kind!

Nieuws / 6 oktober 2009 / Linda Woudstra

‘Maar ik ben nog niet in de hemel geweest en ik wil zo graag naar de hemel!’ roept mijn dochter plotseling tijdens het ontbijt. /nLieve help. Het is verdorie half 8 ‘s ochtends.






Volgens de opvoedcursus die gratis in de J/M stond, zou ik nu geloof ik op neutrale toon iets moeten zeggen van: ‘ik hoor dat jij naar de hemel wilt’. En dan zwijgen en hopen dat je nog een beetje uitleg krijgt. En lukt dat niet, wat moest je dan ook alweer…?
Zoon roept inmiddels al lachend: ‘Nee joh, daar kom je pas als je dood bent!’
‘Maar ik wil helemaal niet doooooood’
Nou, da’s dan jammer, iedereen gaat dood hoor! Jij ook!’

Nu is het hek van de dam. Ze huilt met grote uithalen. Het is me ook wat. Dan ben je nog maar vijf en word je al geconfronteerd met die keiharde werkelijkheid. En je moeder zit er maar een beetje onhandig bij, terwijl ze stug doorgaat met boterhammen smeren. Lekker belangrijk.


Ik troost en knuffel haar. Maar de tijd vliegt. Die gaat om de een of andere manier altijd sneller 's ochtends. Ik werk de laatste programmapunten snel af: drinken, tanden poetsen, haren kammen, tas mee en jas aan.


Acht minuten later zitten Klein Wrakje, Nog Nagrinnikende Jongen en ik op de fiets naar school. Ik denk aan ons gesprek. Hoe had ik dat nou wat tactischer moeten uitleggen, over de dood. Of moet je gewoon zo eerlijk en duidelijk mogelijk zijn? Een keer ontdekken ze het toch.


Dan hoor ik Dochter achter me, met een snik in haar stem: ‘Maar waar kunnen we dan badverf kopuuuh?’ ‘Badverf???’ Wat nu weer!! Ik wil al geïrriteerd uitvallen maar er gaat plotseling iets dagen. Mijn hemel, wil ik bijna roepen. Natuurlijk. Ze had laatst bij een vriendinnetje zo leuk met badverf gespeeld en ik had beloofd dat wij dat ook eens zouden kopen. En drie maal raden waar dat kan…juist. In de Hema. Vrij vertaald naar hemel.


Ik struikel over mijn woorden om uit te leggen dat je niet dood gaat in de Hema en dat we daar snel badverf gaan halen. ‘Vanmiddag nog, oké liefje?’, zeg ik gauw, schuldgevoel wegdrukkend. Had ik maar beter opgelet bij de cursus.

 

 
 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *