Even voorstellen: Manon (Amsterdam, 1963) is tekstschrijver. /nZe woont samen en heeft een dochter, Nina ( 15) /nManon heeft acht jaar een column voor weekblad Mijn Geheim geschreven. In de bundel Toets 2 om door te gaan geeft zij een kijkje in haar roerige leven in en om Amsterdam. Een boek met ontroerende, zwaarmoedige en hilarische columns. Haar eerste column voor Regeltante heet: KROEPOEK /n
Klaas is acht maanden en zit in een wippertje. Bram van bijna drie speelt met een houten trein die hij net van opa en oma heeft gehad. “Oh ja en Tamar moet je om drie uur dan uit school halen, zegt de jonge mamma, dat is hier om de hoek, net voorbij Albert Heijn.” Ik val een paar weken in voor de vaste zieke oppas. Of ze terugkomt is nog onduidelijk. Het prachtige huis heeft een supermooie tuin. Een dubbele bovenverdieping. Sauna achter in de schuur. De herfstbladeren dwarrelen naar beneden. Het is eind oktober. Klaas mekkert. “Klaas wil een fles, weet mamma te vertellen, dat doe ik zo nog wel.” Terwijl mamma snel haar tas pakt, en een gesprek op haar Blackberry beantwoord, zie ik op de schoorsteen een foto van een vijfjarig meisje. Blonde haren, blauwe ogen, uit een sprookjesboek gevlogen…Dat is dus Tamar. Mamma zou even meegaan naar school maar er kwamen plots kopers voor een pandje dus nu kan ze niet. Nou ja, ik weet in elk geval welke klas ze zit en samen met de foto zijn er dus goede aanknopingspunten die leiden tot een ontmoeting met deze vijf jarige dame. Het gesprek wordt beëindigd maar de ringtone van Studio Sport galmt weer door de grote woonkamer. Ze drukt de bellende weg en loopt naar de keuken om een fles voor Klaas te maken. Terwijl ze daarmee bezig is roept ze: “ Met eten zijn Bram en Tamar niet moeilijk. Ze lusten alles. Ze zijn zooo makkelijk. Groenten, vlees, aardappels, pasta, maar ook rijst en couscous. Oh ja en de werkster- een Thaise mevrouw van in de vijftig – komt schoonmaken wanneer het haar uitkomt dus het kan zijn dat je haar vanmiddag nog treft. Ze is nu al drie weken niet geweest namelijk.” Ik zie een flinke portie duivenpoep op de schuifpui en een leuke collage stofwolkjes her en der op de houten vloer. Jack Spijkerman loopt aan de overkant van de straat. De magnetron seint dat de fles klaar is. Opnieuw de Studio Sport ringtone. Bram praat nog niet echt veel of is dat verlegenheid? Als ook deze bellende wordt weggedrukt, zegt de jonge mamma trots en stralend: “Onze Bram is dol op pittige kroepoek, hé schat?” Ze aait het jongetje even over zijn bos krullen. Als je Bram kroepoek geeft, hoor je hem helemaal niet meer. Ik hoorde Bram toch al niet. Bram blijkt inderdaad wat laat te zijn met praten. Hij zegt wel regelmatig de woordjes ‘echt wel.’ Maar ja dat is street-talk, dus dat telt niet, vind ik. “ Ik ben weg, succes tot vanmiddag, neem jij de fles even over?” En Klaas erbij, misschien? denk ik. Er gebeurt zo weinig met een flesje alleen. Bram kijkt z'n moeder zwijgend na. Misschien moet z’n daily dosis kroepoek van het menu. |
