Kraamontboezemingen

Fris en fruitig reden mijn man en ik om half negen naar het ziekenhuis, want de bevalling zou worden ingeleid. Die frisheid was bij mij snel weer verdwenen! Aangezien de arts op tijd thuis wilde zijn, werd zo tegen een uur of vijf de druppels met infuusvloeistof nog een tikje verhoogd. Een prachtig kereltje werd geboren! Als avondeten werd me slechts een broodje en een appel voorgeschoteld. Restjes uit de keuken, dat eigenlijk al was gesloten. Een nogal karige maaltijd voor iemand die lichamelijk alles gegeven had.

De volgende ochtend mochten mijn zoontje en ik naar huis. Het astronautenpakje, want het was maart en guur weer, zat ons knulletje veel te ruim. Onderweg sprak ik met mijn man af dat ik mij niet zou laten dirigeren door de kraamverzorgster. Ik wilde in mijn eigen huis gewoon kunnen doen wat ik wilde. En ik wilde overdag niet naar bed. Geen haar op mijn hoofd etc. Eenmaal thuis werd ik, jawel, bijna direct naar bed doorverwezen. Ach, eigenlijk voelde ik me ook wel moe moest ik eerlijk toegeven. Na een paar dagen werd de gelaatskleur van onze zoon geler en geler. Het hemoglobinegehalte in zijn bloed nam steeds meer toe. En maar prikken in dat kleine voetje voor een piepklein buisje bloed. Vreselijk om aan te zien.

‘We kijken het nog één dagje aan,’ sprak de kraamverzorgster de onheilspellende woorden.

De volgende dag helaas geen verbetering. Hij zag nu zelfs oranje. Op naar het ziekenhuis dan maar. Direct na aankomst werden we door de arts uitgefoeterd over het feit dat er zo lang was gewacht. Dat was te veel voor mij en mijn hormonen, dus vloeiden er de nodige traantjes. Ons zoontje werd direct onder twee sterke lampen gelegd. Daar lag hij met zijn minuscuul kleine papieren lendendoekje om en een beschermend brilletje op. Hij lag nog net niet languit te zonnebaden met zijn armpjes achter zijn hoofdje. Helaas beschikte ik overdag niet over een auto. Moest ik iedere avond op mijn man wachten. Nou, dat deed mijn bloeddruk geen goed. Felicitatiekaartjes stroomden nog steeds binnen, maar het kon me niet zoveel meer schelen.

Ik wilde mijn pasgeboren sinaasappeltje terug!

Bellers reageerden verbaasd als hun werd verteld dat onze zoon in het ziekenhuis lag. Mijn man kon dit ook beter vertellen, want ik moest steeds huilen en daar schrokken die bellers weer van. Dachten meteen het ergste en zo erg was het natuurlijk allemaal niet. Wat een zaligheid om hem naderhand weer thuis te hebben. Heb je vierentwintig jaar zonder dat manneke geleefd, kan je ineens geen dag zonder hem.

Zijn broertje werd 20 maanden later geboren. Dit keer een thuisbevalling. Een hele andere ervaring. Vooraf kon ik nog een bad nemen en een klein ommetje maken met mijn man. Tot het moment was aangebroken. Opnieuw een serie weeën. Eindelijk, daar was hij! De champagnefles werd ontkurkt. Wat een machtig gevoel! Nu waren we ouders van twee kinderen. Mijn man bracht het avondeten naar boven, want aan onze maaltijd waren we door de komst van de kleine niet toegekomen. En ik had me weer een trek!

‘Oh nee, de pas bevallen moeder kan dit niet verdragen. Ze krijgt straks last van naweeën en dan komt alles eruit,’ sprak de kraamverzorgster op besliste toon.

‘Oh jawel. Ik weet zeker dat dit goed valt,’ antwoordde ik en trok het bord met stamppot andijvie en stukjes kipfilet gretig naar me toe. En inderdaad. Niets aan de hand. Dat was dus het grootste voordeel van een thuisbevalling, een goed gevulde maag achteraf.

Mijn tip: neem bij een bevalling in het ziekenhuis niet alleen de noodzakelijke verzorgingsartikelen en de eventuele champagnefles mee, maar voor de zekerheid ook wat voedzame en smakelijke etenswaren, vooral als je er de nacht moet doorbrengen!

Had ik dit vooraf maar geweten….