Van kleins af aan hebben we altijd uitgebreid met onze jongens Koninginnedag gevierd. Als peuter/kleuter zaten ze al in de draaimolen, reden een rondje op een pony, werden als indiaan geschminkt en nog veel meer. Toen ze eenmaal oud genoeg waren, zijn we begonnen met een kleedje met daarop allerlei spulletjes om te verkopen.
Door onze veelvuldige verhuizingen en vele goedbedoelde cadeautjes van familie en vrienden gaven we die op 30 april voor een zacht prijsje weer mee aan een gelukkige eigenaar. We verkochten altijd prachtige spullen, zoals boeken, Knex, spelletjes, soldaatjes, dinosaurussen, puzzels, boerderijdiertjes, knikkers etc. Slechts een keer sloeg het weer om. Stond mijn man zorgzaam met de auto op ons te wachten, om ons snel en droog weer thuis te brengen. Slechts een paar boekjes heb ik daarna moeten weggooien, omdat ze waren natgeregend. We hadden gelukkig de buit, lees de trommel met geld, al lang binnen. Onze werkwijze was steeds als volgt: Ruim een half jaar van tevoren ging ik op roversjacht. Iedere week tijdens het afstoffen ging er van alles door mijn handen, waarvan ik steeds dacht ‘heb ik dit echt nodig, vind ik dit nog wel mooi genoeg?’ Zo groeide iedere week de stapel aan spullen. Op het laatst dook ik letterlijk alle hoeken van kasten in op zoek naar bruikbare artikelen om te verkopen. Een week vooraf spreidden we alle spulletjes uit op de eettafel en begon de groepsdiscussie. Wat moest iets kosten en na eindeloos beraad werd er dan een prijsetiketje opgeplakt. Een lol dat we soms hadden! Vervolgens werd alles tot de 30e in zakken, dozen en tassen gestopt. Na de eerste keer wist je wel waar de goede doorloopplekken waren en waar je nog lekker in het zonnetje zat. Ook leerden onze jongens mijn verkoopwijze kennen. Soms wilden ze daarom niet dat ik een bepaald artikel verkocht, want ik hield me niet altijd strikt aan de prijs. Bij mij ging het namelijk niet om het halen van een vaste prijs, maar meer om het kwijtraken van dat artikel. Mijn doel was namelijk een opgeruimd huis. Onze jongens niet, die wilden uiteraard een gevulde spaarpot. Mijn man protesteerde voor de vorm altijd over het feit dat onze knullen er met de soms zeer vette buit vandoor gingen, maar ze hadden mij altijd aan hun zijde. Ik zag het als een lekker voordelig dagje uit. We waren de hele dag buiten en gezellig samen bezig. Het was zelfs nog beter dan een dagje naar het pretpark, want je komt als moeder met hoogtevrees niet echt stoer bij die rakkers over als je voor iedere ingang van een achtbaan nee schudt. We werden op den duur echte professionals en huurden ook buiten Koninginnedag om een kraampje in een overdekte hal. Mensen die voor de rommelmarkt kwamen, moesten zelfs entreegeld betalen. Vrijwillig werd er nu allerlei speelgoed door de jonge marktkoopmannen afgestaan. Regelmatig werd er iets in huis omhoog gehouden met de vraag of dit of dat ook verkocht mocht worden. Alle hoogopgestapelde spullen werden in onze kofferbak vervoerd. Mijn man moest zelfs nog een extra rit rijden om alles af te leveren. Tussen de middag kocht ik lekkere broodjes kroket met wat drinken. Op gehaaide wijze hadden de andere standhouders de mooiste spullen al voor de opening van de rommelmarkt van ons gekocht. Eerst liepen ze quasi ongeïnteresseerd langs onze kraam. Bij de volgende ronde sloegen ze toe. Een mevrouw kwam zelfs speciaal aan het einde van de middag weer met de fiets terug om te kijken of ik nog het mooie dienblad te koop had staan, want die paste zo mooi bij haar theekopjes die ze al had. Nu zijn onze jongens groot en zit ons jaarlijks uitje er dus op. Ik heb ineens niet zoveel meer te doen op 30 april, want ik houd niet van de kermisattracties. En spulletjes kopen van anderen doe ik natuurlijk niet. Ik ben er nu juist net zelf vanaf! |
Geef een reactie