Kind van de rekening?

Uit recent onderzoek van de Leidse Universiteit blijkt dat naar schatting 107.200 kinderen per jaar worden mishandelt. Op verzoek van VWS en Justitie is eindelijk zelf onderzoek gedaan naar dit onfrisse fenomeen. Tot nu toe werd aangenomen dat slechts tussen de 50.000 en 80.000 kinderen per jaar het slachtoffer werd van mishandeling.

Hoe hoog of laag de cijfers ook mogen zijn, de zoektocht naar de oorzaak kan eindelijk beginnen. We komen er dermate slecht vanaf (30 op de 1000 kinderen krijgen hier slaag, terwijl dat in die vreselijke VS maar 23 op 1000 is), dat er geen ontkomen meer aan is. Het is tijd om onze zelfgenoegzaamheid maar eens aan de kant te zetten en ons warm te lopen voor een confrontatie met onszelf! Want hoe benauwd ik het ook krijg van al te indringende bemoeienis van kerk of staat, lijkt Andre Rouvoet wel degelijk de vinger op de zere plek te leggen; wie bekommert zich nog om onze kinderen?

Met stijgende ongerustheid zie ik al jaren het aantal echtscheidingen toenemen. Op Google staat een artikel over de gevolgen van een scheiding voor kinderen, wat waarschijnlijk niemand leest, ingeklemd tussen prijs aanbiedingen voor flitsscheidingen.

In het AD van 6 april vorig jaar werd de balans opgemaakt van de nieuwbouwwijk Leidsche Rijn. Het landelijk gemiddelde van 1 op 3 huwlijken dat stuk loopt, wordt daar verpletterd met een percentage van 80% scheidingen. Ergens op internet een analyse van een bewoner: 'Dat het bij Jongerius twee keer fout ging, wijt hij aan twee factoren. Zijn ex kon niet overweg met de twee kinderen uit zijn eerste huwelijk.(..) en ik was veel van huis.'

Een blogger op Neslog wind er geen doekjes om: ‘Maar wat wil je als je jonge gezinnetjes gaat ophokken in dit soort van god verlaten eenheidsworst-oorden. Dan is 1 en 1 toch 2, met je vent naar z'n werk en jij thuis met een stel blèrende rotkoters en een Becam-lening van hier tot Tokyo. Als je met je Maxi Cosy door de nieuwbouwbagger moet ploegen naar de supermarkt in Verweggistan. Dan bekruipt je toch vanzelf het 'Is Dit Alles?'-gevoel. Dan valt tachtig procent me nog alleszins mee.’

Hoewel we steeds minder gelovig zijn, hebben we nog een absoluut geloof in schuld en boete. Vooral als iets niet helemaal lukt, zoals je dat wil, moet natuurlijk wel iets of iemand het gedaan hebben. Nu de meesten van ons God niet meer de schuld kunnen geven van ons lijden, is het steeds moeilijker geworden te berusten in je lot, te aanvaarden wat je niet kunt veranderen, zelf verantwoordelijkheid te dragen. Het bijkomend ongeduld dat zich daadoor van onze maatschappij heeft meester gemaakt, veroorzaakt vooral heel veel frustratie door de permanente en onstilbare honger naar steeds meer. Kinderen zijn helaas ook een permanente confrontatie met al je slechte eigenschappen, zoals perfectionisme, ongeduld en machtsmisbruik. De eindeloze herhaling die met de verzorging van kinderen samenhangt vraagt opoffering, uitstekende communicatie vaardigheden en mededogen. Die eigenschappen ontwikkelen vraagt veel van een mens en zijn voor een samenleving van onschatbare waarde.

Het moet dan ook maar eens gedaan zijn met het aanbidden van uitsluitend de homo economicus. Want veel frustratie, huiselijk geweld, kindermishandeling en echtscheidingen kunnen voorkomen worden wanneer we waarde toe kennen aan deze eigenschappen en alle mensen die zich met onze kinderen bezig houden geven wat zij heel hard nodig hebben: heel veel waardering voor hun werk. In die ontspannen sfeer kunnen we ook weer zien wat we nu niet zien; de ontwapenende glimlach van een kind. Die je doet beseffen dat je leeft.

Linda Woudstra