Wat zou ik graag willen dat het een beter jaar wordt dan 2011! Een beetje recessie is niet erg, dat ruimt weer eens op. Dood hout kappen en het ronde archief wordt weer lekker gevuld. Maar wat duuuuurt het lang! Zullen we er gewoon mee stoppen met dat gesomber over de euro? Elkaar weer gewoon iets gunnen?
| Ik volg het nieuws elke dag en probeer mijn humeur niet te laten beïnvloeden door alle narigheid. En dan bedoel ik niet wat er aan de hand is, maar meestal hoe er mee wordt omgegaan. Een probleem is tot daar aan toe, maar het probleem willens en wetens niet oplossen…daar stoor ik mij aan!
Zo kan ik mij opwinden over de idiote situatie in de gezondheidszorg waar nog elke dag mensen sterven aan medische fouten of verkeerde medicijnen, maar elke kritiek op het systeem direct in de kiem wordt gesmoord. Mensen wanneer zeggen we massaal het vertrouwen op in deze achterhaalde manier van geneeskunst? Dat sleutelen om af en toe een pijpje te verleggen is nog tot daar aan toe, maar geen enkele farmaceut zal ooit de ‘cure fo cancer’ vinden zolang wij toestaan dat zij er biljoenen aan kunnen verdienen. Het spoort toch gewoon niet om winst te maken op medicijnen? Wat voor systeem willen we nu? Onze size fits all? Dan krijgen we alleen maar op winst afgerekende bedrijven en mensen. Neem het onderwijs. Onze kinderen. Laten we ophouden te denken dat we leerkrachten voor een klas kunnen zetten die zelf nauwelijks de Havo hebben kunnen halen. (hierover schreef ik al eens een column in het FD) En laten we niet denken dat je overwicht kunt krijgen op leerlingen als 0,2 FTE. Alleen met voldoende tijd en aandacht kun je kinderen iets bijbrengen dan moet je niet sturen op efficiency en output. Dan moet je sturen op talent. Dat lukt niet als leerkrachten de school in- en uit vliegen steeds op weg naar iets anders… Van Bijsterveldt had misschien wel een punt dat ouders zich meer moeten inspannen voor hun kinderen op school, maar zij sprak de verkeerde ouders aan. (zie mijn column hierover in het FD) Laten we als ouders van elkaar niet accepteren dat het steeds dezelfde ouders zijn die bezig zijn met de school of het voetbalteam coachen. Laten we de school steunen om desnoods dwingend ouders te betrekken bij de problematiek die hun kinderen op school veroorzaken, dan komt daarna het meehelpen met het versieren van de kerstboom ook wel. En zo komen we naadloos op kindermisbruik, de pestkoppen en onhandelbare onruststokers in een klas zijn vaak de beschadigde kinderen. Door een scheiding, verslaving van ouders en echt kindermisbruik. Waarom zien we nooit iets? Of willen we het niet zien? Niet mee bemoeien… Maar ja dan krijg je algemeen geformuleerde reprimandes van de minister, die niet voor jou bedoelt waren. Dus hoe beschermen we samen onze kinderen? Hoe doen we dat? Waarom vragen we ouders waarvan de kinderen het goed doen op school niet of zij buddy willen zijn voor andere kinderen of ouders die het moeilijk hebben?
Op Bali mag een kind de eerste twee levensjaren niet op de grond gezet worden en moet het gedragen worden. He, zeggen ouders hier als ik dit verhaal vertel, want onmiddellijk vragen zij zich af: hoe kan dit? Twee jaar??? In ons paradigma zijn er alleen ouders en vaak alleen een moeder verantwoordelijk voor de zorg van een kind, in Bali voelt de hele gemeenschap zich verantwoordelijk voor de gezondheid en ontwikkelling van elk kind. En zo heeft het kind veel vaders en moeders , oma’s en opa’s en dragen zo twee jaar samen de zorg. En vieren vervolgens samen feest als ze die taak tot een goed einde hebben gebracht!
Ons huidige op winst gebouwde samenleving loopt onherroepelijk ten einde. Zorg, naastenliefde en gemeenschapszin komen vanuit het hart. Mensen alleen aanspreken op hun economische vermogens schaadt een samenleving en dat is wat we op het moment voelen. Dat is het werkelijke gemis. Dat is waar deze crisis eigenlijk over gaat. Als relaties gebaseerd zijn alleen op geld, wordt vertrouwen gebaseerd op macht. En dan helpt het als je de ander kunt chanteren als het zo uitkomt. Wat kinderporno op je PC kan dan nog weleens van pas komen in de ‘onderhandelingen’ . Wat kunnen we doen? Begin bij jezelf. Dat is wat ik elke dag opnieuw probeer te zijn, iemand die je kunt vertrouwen. Daarom beste mensen staan wij in 2012 weer voor u klaar. Om te luisteren naar het probleem van u, de klant, en daar de beste hulp bij te zoeken. Zo maken we op kleine schaal elke dag mensen weer gelukkig en onszelf ook. Fijne kerst en een opgeruimd 2012! |
