Ohhhhhh wat een schatje! Kijk nou eens, dat vergeet je toch meteen, hoe klein ze zijn. En dat neusje, pre-cies zijn vader. Ach, hoor nou eens, hee mannetje, wat zit jij te mopperen? Vind je mij niet leuk? Oh jeeee, hij gaat echt huilen. Heb je honger? Nou ik heb niks hoor, die van mij zijn leeg ha ha, ga maar naar je moeder.
Oh, hij heeft net gehad? Nou, misschien was er niet genoeg. Daar kun je je nog wel eens in vergissen hoor. Dat is de ellende met borstvoeding. En anders is hij gewoon moe. Ik voelde zelf altijd direct aan wat er was, ja, daar ben je moeder voor hè. Wat zie ik nou liggen, een speentje? Doe jij dat, speentjes? Hebben wij nooit gedaan met de kinderen. Ze talen er ook niet naar als je ze niet geeft. Soms zie je kinderen op hun vijfde nog met zo’n ding in hun mond…ziet er niet uit. En ze kunnen er spraakproblemen door krijgen. Je moet er eigenlijk niet aan toegeven. Ja ik zeg het maar gewoon eerlijk hoor, ik heb tenslotte al die ervaring al. Neem onze Luna, die ging duimen, dat is heel slecht voor je gebit, maar dan was het dus: wie duimt krijgt geen snoep meer. Nou, ik kan je vertellen, dan is het zo over hoor. Je moet gewoon duidelijk zijn. Daar ontbreekt het tegenwoordig nogal eens aan. Ja, dat opvoeden, ach kind, dat moet jij natuurlijk allemaal nog ontdekken. Als je eens zou weten wat je allemaal nog te wachten staat…nou ja, beter van niet, jij moet er nog van genieten, zo’n kleintje, heerlijk toch. En die geur…Mag ik hem even vasthouden? Nee? Want hij slaapt net? Ach kind, daar hoef je niet zo spastisch mee om te gaan. Je moet wel leren loslaten hoor. Maar goed, dat gaat straks bij de tweede vanzelf, dan weet je niet hoe gauw je hem uit handen moet geven ha ha… Dat worden pas echt tropenjaren. Eén is nog niets. Dat komt allemaal nog. Want je laat dat kind toch niet alleen hè, dat vind ik altijd zo sneu die enigst kinderen. Twee jaar ertussen, dat is net mooi. Ja ja, ik snap wel dat je daar nog niet mee bezig bent, maar geloof me, de tijd vliegt als je eenmaal moeder bent, het glipt gewoon uit je handen en voor je het weet, ben je weer zwanger. Je vindt dat het alweer tijd is om te gaan? Oh. Maar ik ben er net. Ik was daar zelf altijd wat soepeler in, zo’n gekke regel, dat een kraambezoek maar een uur mag duren. We zitten toch gezellig te kletsen? Je bent moe? Jahaaa, dat zul je nog wel even blijven met die gebroken nachten…vertel mij wat. Laat mij nou maar even met hem, ik heb hem nog niet eens vastgehouden! Habadabadaba kom jij eens even bij tante Miranda. Nou zeg, mooie boel, ga je nou alweer huilen? Oef, je moet wel uitkijken met deze, die denkt dat hij het voor het zeggen heeft. Nee nee, blijf jij maar bij mij, kan mama even bijkomen. Mij maak je niet bang met dat gejammer. Wat doe je nou? Alweer aan de tiet? Nou ventje, jij krijgt snel je zin! Maar ja, ik zei het al, je hebt misschien niet meer genoeg. Dat is de stress hè, dan maak je minder melk. En reken maar dat ze dat voelen, stress van hun moeder. Daar gaat hij waarschijnlijk zo van huilen. Ga je hem nu in bed leggen? Ach ik wacht hier wel hoor, geen probleem. Oh, je gaat zelf ook slapen. Och meisje toch, het wordt je allemaal te veel hè. De hormonen gieren natuurlijk nog door je lijf. Ik begrijp dat heel goed. Dan ben je gewoon nog helemaal niet jezelf. Het is ook niet niks hoor, je hele leven op zijn kop, ik leef helemaal met je mee. Nou sterkte dan, doe het rustig aan, en als je het even niet ziet zitten kun je al-tijd bellen hoor. Je kunt ook gerust vragen of ik even op hem let. Ik vind, jonge moeders moeten alle steun krijgen die ze nodig hebben. Onthoud dat, ik ben er voor je! — Boekentip via Bol.com  Mijn kind gaat naar school ! Auteur: Anne-Marie de Ruiter |
