Door: Linda Woudstra

Helikopterouders

Nieuws / 10 september 2009 / Linda Woudstra

Helikopterouders: een raar woord voor een oud begrip. Hoewel deze ouders natuurlijk altijd hebben bestaan, is er de laatste jaren in de media veel aandacht voor. Het zijn de überopvoeders onder ons.






Ouders die hun kroost verschrikkelijk veel aandacht geven, hen overdreven beschermen en de ontwikkeling van zoon en/of dochterlief sturen evenals schoolkeuze, beroepskeuze, partnerkeuze, levensloop enzovoort. Hun inzet is voortdurend gericht op wat (zogenaamd) ‘het beste’ is voor hun kinderen.


Ik als opvoedingsdeskundige heb het niet zo op dergelijk gedrag. Het effect op kinderen is bekend en geeft óf een sterke afhankelijkheid óf roept extreem opstandig gedrag op. De kinderen van helikopterende ouders blijken later vaak kwetsbaar en onzeker te zijn. De boodschap die je met het rondcirkelen om je kinderen heen uitstraalt is er één van: “Zonder mij krijg je niks voor elkaar”. Ook verhef je jezelf tot supermens die “Het” allemaal wel zal regelen van sociaal verkeer tot en met welke schoenen je kind aan doet. Wat voor het eigen moederego natuurlijk wel fijn is maar voor je kind op de lange termijn ondermijnend werkt. Kinderen maken misschien minder fouten, maar hun probleemoplossend vermogen ontwikkelt zich ook minder door het overbeschermen en willen behoeden van hun helikopterouders. Om nog maar niet te spreken van hun gevoel voor eigenwaarde.


Baby’s moet je uiteraard beschermen en behoeden voor van alles. Maar tegelijk met het geboren worden van je zoon of dochter begint ook het loslaten. Van voorzichtig de pasgeborene in de handen van de kraambezoekende collega vleien tot het latere achterlaten van je kindje op de crèche. Natuurlijk is dat soms moeilijk. Zelf zat ik als verse peutermoeder ook menigmaal met kromme tenen in de speeltuin. Ik zag dan vaak mijn zoontje omhoogklimmend op de hoge trap tot bovenaan de glijbaan waar hij vervolgens dan met een rotvaart vanaf zoefde als 2 jarige. Ik kwam echter vaak tot de ontdekking dat mijn zoon hetgeen hij deed ook heel goed kon zonder mijn bezorgde tussenkomst. Met die ontdekking heb ik me bij alle later escapades van mijn zoon wat meer kunnen ontspannen en trainde ik mij in het loslaten en schonk hem zelfvertrouwen.


Ook bij de eerste brief die mijn inmiddels 4 jarige zoon later zelf voor mij ging posten moest ik kijken, wachten en laten gaan en heb ik nagelbijtend voor het raam gestaan tot hij weer veilig terug was gekeerd. En toen ik hem terugkreeg van de kresj met een bult die zijn schedel tot die van een flinke Neanderthaler vervormde moest ik me ook bedwingen niet flauw te vallen en hem de volgende keer weer vol vertrouwen aan de leiding overhandigen. Beschermingsdrift en moederinstinct (of vaderinstinct) bezitten wij allemaal. Maar waarin zit hem dat overbeschermen en beheersen van de helikopterouder dan? Is het de eigen angst voor verlies? Is het een drang tot vermeende belangrijkheid en je groter willen maken dan je bent? Is het een beheersingsdrang of een gebrek aan eigen zelfvertrouwen? Mijns inziens heeft het in ieder geval met de moeder of vader zélf te maken en weinig met de kinderen. Ik hoop dan ook dat veel ouders hun eigen angsten en driften zullen bevechten in plaats van hun kinderen te willen beheersen en beknotten als voorwaarde om zelf rustig te kunnen leven.


De beste reactie van ouders op het ontwikkelen en groter worden van hun kinderen is “losse autoriteit”. Kinderen kunnen en moeten hun eigen fouten mogen maken en opgroeien met de boodschap “Dit kan ik”. De raad die ik helikopterouders zelf zou willen meegeven is: “Kijk eerst goed naar je kind voordat je meteen ingrijpt, wacht het eens af”. Een andere raad is door een vooraanstaand, Amerikaans, pedagoog uitgesproken tegen een helikopterende moeder:“Get a life”, zei deze. En de beste raad voor gewone, normale (voorzover je daarover kunt spreken natuurlijk) ouders wil ik er zelf nog aan toe voegen: “Laat je eigen zelfvertrouwen als opvoeder niet aantasten door het ogenschijnlijk perfecte gedrag van de helikopterouder”. Het lijkt zo mooi al die aandacht, spelletjes, kindgerichte spulletjes en aangestuurde activiteitjes voor de kinderen maar niets is minder waar als men soms eens in de harten van deze kindjes kon kijken of in hun toekomst.

 

Bron: Bureau de Boer, 07-09-'09 ©

 


 

 
 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *