Door: Linda Woudstra

Foute tas

Nieuws / 15 oktober 2009 / Linda Woudstra

Zeker een jaar lang lag hij ongebruikt in de kast. Een grote rode shopper van de JM met de tekst: ik ben een geweldige moeder. Ik pak hem pas als ik geen andere tas kan vinden en haast heb.






Dapper gooi ik hem over mijn schouder en probeer mijzelf wijs te maken dat ik ook best een leuke moeder ben. Ik speur in mijn geheugen naar hoogtepunten. Die keer bijvoorbeeld dat ik ze uit school haalde met een goed humeur, net in dat ene jurkje dat mijn dochter zo mooi vindt, en meteen een stuk of zes vriendjes en vriendinnetjes mee naar huis nam (‘maakt niet uit hoe laat je ze ophaalt hoor! Kijk maar wanneer je er aan toe komt!’). Daarna plukten we appels bij een naburige boomgaard (deze moest ik er even bij verzinnen) en maakten we gebroederlijk appelmoes terwijl we de nieuwste moppen uitwisselden. Of die keer dat ik kijkdozen met ze maakte en daarna gezonde pannenkoeken (met spinazie) bakte. Ze waren te gelukkig om ruzie te maken over wie het eerst de stroop mag, of zoiets.

 

Oké, toegegeven, die momenten zijn schaars. Maar ach, troost ik mij, wie kan nu aan mij zien dat ik helemaal geen geweldige moeder ben? Dat ik geen geduld heb, om niets boos kan worden, en als ik de krant wil lezen, roep: naar buiten jij, hup, opzouten! Dat ik niet van de Efteling houd en al helemaal niet van knutselen? -ik vind het trouwens wel heel leuk om te kijken hoe zij dat doen, maar dat telt dan weer niet-

Al dit moederlijk falen staat natuurlijk niet op mijn voorhoofd, dus hup, met de tas de Albert Heyn in. De jongen die bij de ingang aan het inladen is, lacht meteen uitbundig naar (om?) me. Die is vast met het goeie been uit bed gestapt. Maar bij de groente giechelt een vader, en zegt een schoolmoeder me schamper gedag. Ik begin al licht te blozen, als een jolige man roept: ‘Ik dacht het niet!’ Ik begrijp de boodschap nu wel en wil naar huis om mijn leven te beteren. Eerst nog afrekenen. Het kassa-meisje doet er nog even een schepje bovenop: ‘Weet u het zeker?’ Ik haast mij nog meer om de boodschappen in te pakken en hijs de tas op de loopband. Dan zie ik de tekst staan: ik ben een geweldige vader. De tas had blijkbaar twee kanten. Soms ben ik helemaal niet blij met die gelijke behandeling van mannen en vrouwen.


 

 
 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *