Gisteren heb ik het de kinderen opgebiecht. Ik kon het echt niet meer voor me houden. Toen het nieuws eenmaal tot ze doordrong was er geen houden meer aan. Het magische woord was gevallen. Disneyland Parijs!
Vanmorgen zijn we bij ons prachtige hotel aangekomen en nu brengt de pendelbus ons naar het park. Onze dochter van drie heeft nog nooit in een bus gezeten en ervaart deze rit als haar eerste onvergetelijke attractie. Eenmaal in het park besef ik weer hoe je als mens verandert als je kinderen hebt gekregen. Zodra je ze op de wereld hebt geperst, staat alles in het teken van je nageslacht. Kind blij, jij blij. En dus wacht ik meer dan zestig minuten voor een ritje van vijftien seconden in een rondvliegende Dombo en loop ik rond met enorme Mickey Mouse oren op mijn hoofd. Sluit ik aan in een oneindige file voor friet en hamburgers en staan mijn peuterdochter en ik voor dag en dauw op voor een fotoreportage met Goofy. Terwijl ik dondersgoed weet dat de Disney figuur in kwestie niet bestaat en zich vanmorgen waarschijnlijk met een enorme kater mopperend en ongewassen in zijn pak heeft gehesen. Maar hoe ik ook word aangestoken door het kinderlijk enthousiasme, gaandeweg komt de amateur-mama in mij toch weer boven borrelen. De lange wachtrijen en voordringende mensen beginnen me te irriteren en fanatiek blokkeer ik elke rij om een eventuele voorpieper het leven zuur te maken. Helaas fleurt het gedrag van de kinderen mijn humeur niet bepaald op. Dochterlief heeft het fenomeen wachtrij niet begrepen en stormt steevast bij elke attractie recht op haar doel af. Ik zet meerdere malen de achtervolging in en word daarbij telkens aangesproken door een Louis de Funès-achtige driftkop die me met drukke gebaren beveelt terug in de rij te gaan staan. En terwijl we in de hitte over de afgezette paadjes schuifelen, doe ik net of ik niet merk dat mijn zoon moet plassen en negeer ik de vraag hoe lang het nog gaat duren. Als we dan na een minuut of negentig eindelijk aan de beurt zijn, zit zoonlief de gehele rit met zijn handen voor zijn ogen en zet dochterlief het bij elke vuurvonk, lichtflits of totale duisternis op een krijsen. Toch moet ik toegeven dat de sfeer en de muziek in het park iets met je doet en het kind in je naar boven haalt. De avondparade maakt me vrolijk en de kinderen vinden de optocht fantastisch. Zelfs de grote brede spierbundel naast me staat met vochtige ogen als een wilde te klappen en te zwaaien naar de voorbijkomende Disney figuurtjes. En als ik dan die verrukte gezichtjes van mijn kroost zie, was het deze intens vermoeiende trip dubbel en dwars waard. Volgend jaar weer. |
Geef een reactie