Ik vind mezelf een persoon die op de hoogte is. Ik weet altijd wel iets van alles. Bovendien ben ik een goed voorbereid, georganiseerd en praktisch ingesteld mensch. /nMaar ‘is’ en ‘ben’ mag, gezien mijn laatste ervaringen, gerust worden vervangen door ‘was’.
Want ik ben mijn ‘mojo’ kwijt. Op Schiphol viel ik al snel in de eerste: ‘waarom wist ik dat niet?’ Die onwetendheid zou vier uur later op de vlucht naar Spanje leiden tot een lichamelijk o(re)ngemak. ‘’Nee mevrouw, er wordt op Schiphol geen kauwgom meer verkocht’’, zei het meisje bij wie ik mijn flesje water afrekende. ‘’Vanwege het schoonmaken…’’ Had ik al gezegd dat ik altijd goed voorbereid ben? Ja hè. Nou dan had ik dus ook op zijn minst 10 pakjes kauwgom in mijn grote tas (waarin ik nooit iets kan vinden) moeten hebben. Toch? Had ik niet. Koop ik wel op Schiphol dacht ik nog in mijn haastige spurt richting Amsterdam. Maar weg is weg, ook zonder kauwgom. Ik had vakantie. Even helemaal niks, alleen een beetje heul veel oorpijn, maar vooral geen zorgen. Dacht ik. Feliz año nuevo! Het was de laatste sms die ik stuurde voordat mijn iPhone besloot dat hij ook vakantie verdiende. Ik kon er niks meer mee. Hij reageerde nergens meer op. Daar zat ik dan in Spanje. Niemand kon mij bereiken en ik kon niemand skypen, pingen, whats appen of sms’en. Ik kon zelfs niet bij mijn contacten, dan wel telefoonnummers. Tig keer resetten en andere handelingen om het winterslapende kreng weer werkend te krijgen hadden geen succes. In het internetcafé zag ik dat ik mijn telefoonprovider alleen kon bellen of sms’en bij problemen. Dingen die ik dus duidelijk NIET kon! In mijn inbox één nieuwe e-mail. Van mijn broer. ‘Ik was net op de parkeerplaats waar je auto staat en ik dacht ik loop er even langs om te kijken of alles in orde is, maarrr, je band is lek. Rechtsachter.’ *Vloekwoordenuitmijnmondvolgdenmaardiezijnnietvoorherhalingvatbaar.* Ik mailde terug dat ik telefonisch niet bereikbaar was en Facebookte een vriendin of zij me van Schiphol op kon halen en een lift geven naar mijn auto. Dan zou ik met haar telefoon de ANWB bellen. Uit haar antwoord maakte ik op dat dat ok was. Kauwgomkauwend kwam ik een paar dagen later aan op Schiphol, maar geen vriendin te bekennen. Er zat niets anders op dan met een van de vele munttelefoons op Schiphol de ANWB te bellen. Ik kwam terecht in een menu. ‘Toets 1 voor Nederlands. Toets 3 als u belt voor een nieuwe melding.’ En ‘Het is momenteel erg druk. Houd uw…’ Tuut, tuut, tuut. Muntgeld op! Mijn broer was mijn laatste hoop. Maar eerst had ik vers muntgeld nodig, waar ze me in de bloemenboetiek niet aan konden helpen. ‘’Nee mevrouw, we mogen niet wisselen, want we betalen voor ons kleingeld.’’ *Welalle^%$@#$%^&($%ookgeenkauwgomverkocht&(%##$$#@$%!!!!* In de Ako een zakje M&M’s gekocht, gevraagd om zoveel mogelijk kleingeld retour, maar kreeg bij Gods gratie 3 muntjes terug. Mijn broer gebeld. Voicemail. Dahaaag 50 eurocent. Mijn moeder de digibeet gebeld. Die begreep niks van mijn verhaal. Dahaaag 1,- euromunt. Welkom meer frustratie. Weer mijn broer geprobeerd. Ja! Contact. Hij kon er over een half uur zijn, maar ik moest wel buiten gaan staan. Bedankt 2,- euromunt! Buiten werd mijn vermogen tot vroegtijdig exploderen danig op de proef gesteld. Door toeristen, een snijdende ijskoude koude wind en een te dicht in mijn buurt komende schoonmaker met een windblazer. Vijf uur na aankomst op Schiphol was ik thuis. |
Geef een reactie