Door: Linda Woudstra

Betwetermoeders

Nieuws / 20 juni 2011 / Linda Woudstra

Pedagogisch verantwoorde perfectionistische betwetermoeders! /nOm maar meteen met de deur in huis te vallen: ik run geen eersteklas georganiseerd gezinsleven. Ik kan het niet en ik wil het ook niet kunnen. Mij zul je niet tot diep in de nacht bezig zien met het vervaardigen van een komkommerkrokodil voor de verjaardag van mijn kinderen.







Of mijn opwachting zien maken als klassenmoeder, pleinwacht, creatief schoolclublid, luizenmoeder of bibliotheekmam. Zo’n soort moeder ben ik niet. Ik ben er te druk en bovenal veel te chaotisch voor. Wel sta ik dag en nacht voor mijn kinderen klaar, overstelp hen met liefde en groeien ze op in een liefdevol gezin waar normen en waarden, eerlijkheid, genieten en een vrije geest centraal staan.


Maar dat maakt mij nog steeds geen perfecte en efficiënte moeder. En gelukkig maar, want daar houd ik niet van. Van die pedagogisch verantwoorde betwetermoeders. Van die moeders die altijd precies weten wanneer welke gebeurtenis in het schooljaar plaatsvindt. Die de schoolopdrachten van hun groep drie kinderen voor het hele jaar al afhebben en die precies schijnen te weten wanneer ìk iets ben vergeten. Met een zelfingenomen grijns op hun gezicht hoor ik ze dan quasi verbaasd aan me vragen:’Oh, wist je dat niet? Het heeft toch echt in het maandoverzicht gestaan. En als je te laat bent met inschrijven, dan kan hij echt niet meer meedoen.’ Ze gaan net zo lang door tot ze me op de kast hebben om me vervolgens met een paniekaanval en een zweetlichaam hyperventilerend op het schoolplein achter te laten. Deze moeders maken er een sport van om moeders zoals ik te laten inzien dat de zaakjes niet op orde zijn.


Net als die moeders die altijd overal direct een oplossing voor hebben. Van die gestructureerde wijsneuzen. Ook zij moeten mij altijd weer even laten voelen dat ik het moederschap na zeven jaar nog steeds niet helemaal onder de knie heb. Van die moeders die bij elke noodsituatie een oplossing uit hun reddingstas toveren. Zo’n tas die Michelle Pfeiffer bij zich heeft in de film ‘One Fine Day’.


Laatst was ik in een restaurant en vroeg aan het personeel of ze kleurtjes voor de kinderen hadden. Toen bleek dat dit niet het geval was, werd ik aangesproken door een moeder aan een tafeltje achter me. Terwijl ze me triomfantelijk liet weten dat ik dat als moeder altijd zelf bij me moet hebben, plukte ze voor haar eigen kinderen kleurtjes, blokken, autootjes en een leesboek uit haar tas.


Gelukkig heb ik de afgelopen jaren genoeg bondgenoten om me heen verzameld. In mijn vriendinnenkring zit geen enkele gestructureerde betwetermoeder. Des te minder slecht voelen we ons als er tijdens een noodsituatie weer eens geen oplossingen uit een tas tevoorschijn komen. Bovendien weten we elke keer weer met elkaar ieder akkefietje te overwinnen zonder dat de kinderen ook maar iets van onze amateuristische aanpak hebben gemerkt.


Toch heb ik mezelf sinds kort ook een magische moedertas aangemeten. Vol met luierdoekjes, schroevendraaiers, snoetenpoetsers, een naaietuitje, pleisters, plakband,reservekleren, luiers, muggenzalf, zetpillen, kleurpotloden en heel veel speelgoed.


Ik heb de tas de afgelopen vijf weken nog niet één keer hoeven openmaken en ben ’m zeker al tien keer vergeten zonder dat ik dat in de gaten had.


De tas staat inmiddels alweer in de kast en ik heb besloten om maar gewoon die chaotische moeder te blijven. Dan maar niet alles perfect. En volgens mij hebben de kinderen er helemaal niets onder te lijden.

 
 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *