Baan minder belangrijk?

‘Voor vrouwen met kinderen is een baan minder belangrijk’ Die opmerking kreeg ik jaren geleden van mijn vrouwelijke leidinggevende, waar ik de kamer mee deelde, naar mijn hoofd geslingerd op mijn vraag of ik inhoudelijk niet wat meer taken kon krijgen. Ik had mijn standaard werkzaamheden als secretaresse goed onder de knie en zocht daarom een nieuwe uitdaging. Ik vond het altijd leuk om nieuwe taken te leren en binnen dezelfde tijd uit te voeren. Kortom, ik was ambitieus.
Mijn vraag werd door mijn leidinggevende niet begrepen. In het kort kwam haar reactie hierop neer. Omdat ik al een gezin had, moest ik niet zo zeuren over een meer inhoudelijk takenpakket. Voor mijn leidinggevende was haar werk veel belangrijker, want zij had geen kinderen en dus moest zij haar voldoening enkel en alleen uit haar werk halen.
Uiteraard deelde ik haar mening niet. Ik werd in een ho(e)k gedrukt, waar ik helemaal niet in wilde!
Het werken buitenshuis speelde juist een belangrijke rol in mijn leven. Ik had daarvoor een aantal jaar thuis doorgebracht als fulltime moeder en zag het hervatten van mijn baan als secretaresse als een hernieuwde entree op de arbeidsmarkt. Ik was gemotiveerder dan ooit, want nu werkte ik ook nog eens voor mijn gezin. Nu hoefde mijn man niet langer alleen het geld te verdienen, maar deden we dit samen. Een trots gevoel. Ik voelde me dan ook geroepen haar deze kortzichtige uitspraak uit haar hoofd te praten.
Tijdens onze discussie kwam het hoofd P&O onze kamer binnenstappen. Toevallig ook moeder van twee kinderen.
‘Nee, dat zag mijn leidinggevende toch echt verkeerd,’ betuigde zij me welkome steun. ‘Kinderen, of te wel het hebben van een gezin, is natuurlijk prachtig en privé behoorlijk tijdrovend, maar dat wil niet zeggen dat een moeder op haar werk de hele dag vol is van haar gezin.’
Wij hebben mijn leidinggevende niet kunnen overtuigen. Zij bleef bij haar standpunt/vooroordeel. Meer taken heb ik van haar niet echt gekregen en meer uren draaien was bij die werkgever uit kostenoverwegingen niet mogelijk, dus besloot ik uiteindelijk maar om van baan te wisselen.
Wat ik me nog steeds afvraag is of meer leidinggevenden een soortgelijk denkbeeld hebben en of zij deze gedachte ook projecteren op mannen, lees vaders. Of is een dergelijke discussie weer typisch iets dat zich alleen onder vrouwen afspeelt?
Als dat zo is, wie moeten we dan overtuigen om hogerop te komen? Mannen of kinderloze vrouwelijke leidinggevenden met bekrompen denkbeelden over werkzame vrouwen, lees moeders?
Voor mij een prikkelende gedachte, want jaren na dato spookt deze uitspraak nog steeds door mijn hoofd.