Emancipatie van vaders? Is dat nog nodig? Vaders lopen nu toch achter de kinderwagen en kunnen toch luiers verschonen?
Er zijn er natuurlijk genoeg. Mannen die in het weekend met hun kinderen aan de haal gaan. Alle leuke voorvallen met en zorgen over de kinderen delen met hun partner. Zelf oppas regelen om eens met hun vrouw uit te kunnen gaan. Flexibel inspringen als er eentje ziek is omdat ze zich echt verantwoordelijk voelen. Een keer alleen met een kind op vakantie gaan. Met de kinderen ontbijten en ze naar school brengen als ze er ’s avonds niet kunnen zijn. En misschien zelfs een wekelijkse ‘papa-dag’ hebben.
Daarnaast zie je ook nog steeds vaders die zelfs in hun vrije tijd de kinderen aan de moeder overlaten. Ze vinden zichzelf enorm modern en ‘leuk met de kinderen’ maar ’s avonds mag zij ze altijd naar bed brengen. Hij is moe. In het weekend gaat hij zonder overleg op pad met z’n vrienden. Want hij moet even ontspannen. Zaterdag wil hij liever de boodschappen doen. Dat vindt hij overzichtelijker dan thuis zitten met drie ongeleide projectielen. En als zij een weekendje weggaat met een vriendin, dan schuift hij de kinderen HUP de auto in, op naar opa en oma.
Je hebt er ook die chronisch overwerken. Dan roept moeders om zes uur tegen de kinderen: ‘Aan tafel! Nu!’, terwijl manlief, met haar jarenlange stilzwijgende goedkeuring, zijn neus nooit laat zien voor acht uur.
Samen eten als gezin is juist zo belangrijk. Vroeger was dit al volkomen normaal, ook voor hardwerkende en ongeëmancipeerde mannen. Met elkaar eten is vaak het enige moment dat je als gezin bij elkaar bent en de tijd voor elkaar hebt (als ik nog even zo door ga, kan ik zo bij minister Rouvoet aan de slag..).
Soms is het ‘excuus’ voor zijn gebrek aan betrokkenheid dat hij een hoger inkomen heeft. Maar wat heeft geld er nu mee te maken? Je hebt toch samen kinderen? En als zij al zoveel thuis is met de kinderen, mag zij toch wel eens een momentje voor haarzelf? En als hij de hele dag op kantoor is, kan hij toch het beste uitrusten door even iets anders te doen, zoals voorlezen, stoeien, bijkletsen of koken?
Als het gaat om betrokkenheid bij een gezin, kan dat op veel manieren worden ingevuld. De oplossing voor een goede verdeling van zorgtaken, ligt niet per definitie in een gelijke verdeling van werkuren. Het is heel belangrijk dat overheid en werkgevers betere voorwaarden scheppen voor deeltijd werken en kinderopvang, maar daarmee zijn we er niet. Het gaat er om dat je als ouders die kleine alledaagse dingen samen kunt delen en verdelen. Dat je elkaar allebei het licht in de ogen gunt. Dat je, als je met iemand samen kinderen hebt, er niet alleen voor staat.
Wat wil jij (anders)? Wat is voor de kinderen belangrijk? Durf je dat bespreekbaar te maken thuis? Vaak sussen vriendinnen elkaar: ’Ach joh, zo gaat het overal’. Tuin er niet in en neem je eigen behoeften serieus! En geniet van de weekends. Lekker met z’n allen aan tafel…
